ใน "ดีวีนากอมเมเดีย" ดานเตผู้ประพันธ์พบทรูบาดูร์แบร์ทร็องเดอบอร์นในชั้นที่แปดของนรกภูมิ หิ้วศีรษะของตนเองจากปอยผมเหมือนโคม เมื่อเห็นดานเตและเวอร์จิลเข้าหัวของแบร์ทร็องก็เริ่มพูด[12]

ศีรษะที่พูดได้ปรากฏอย่างเป็นที่น่าจดจำในวรรณกรรมโรแมนติกของคริสต์ศตวรรษที่ 14 ชื่อ "Sir Gawain and the Green Knight"

ข้อเขียนเกี่ยวกับ "ศีรษะ" ใน "Motif-Index of Folk Literature" (ไทย: ต้นแบบ-ดัชนีของวรรณกรรมพื้นบ้าน) โดยสทิธ ทอมสัน[13] ให้ความเห็นว่าเรื่องราวของศีรษะที่หลุดจากร่างแล้วยังคงพูดได้เป็นเรื่องที่ปรากฏโดยทั่วไปอย่างกว้างขวาง อาริสโตเติลค้านว่าการที่ศีรษะที่หลุดจากร่างแล้วยังคงพูดได้อยู่เป็นสิ่งที่เป็นไม่ได้ทางสรีรวิทยา ในเมื่อหลอดลมที่เชื่อมกับปอดถูกตัดออกไปแล้ว อาริสโตเติลกล่าวต่อไปว่า "นอกจากนั้นแล้วเมื่ออนารยชนทำการตัดหัวด้วยความรวดเร็ว เหตุการณ์ดังกล่าวก็ไม่เคยปรากฏ"[14] ไม่เป็นที่น่ากังขาเลยว่าอาริสโตเติลจะทราบถึงเรื่องราวของศีรษะของออร์เฟอุสและภาพพจน์ของศีรษะที่ถูกตัดอย่างรวดเร็วที่ดูเหมือนจะยังคงพูดได้ของโฮเมอร์[15] และตำนานละตินต่างๆ ข้อสังเกตของความเกี่ยวข้องระหว่างกวีละตินและยุคกลางในการถ่ายทอด "ภาพพจน์เปรียบเทียบ" ของศีรษะที่ยังคงพูดได้บรรยายในข้อเขียนโดยเบียทริซ ไวท์[16] ในบทกวีละตินเกี่ยวกับสงครามทรอย "De Bello Troiano" โดยโจเซฟแห่งเอ็กซีเตอร์

เฮคเตอร์เหวี่ยงหัวของเพโทรคลัสขึ้นไปในอากาศที่ยังคงกระซิบว่า "Ultor ubi Aeacides" (ไทย: อคิลลีสผู้แก้แค้นของข้าอยู่ที่ใด?) นักประพันธ์สมัยใหม่บางคนกล่าวว่าที่มาของผู้ที่ยังคงประคองศีรษะของตนเองแล้วเดินต่อไป[11] มาจากความเชื่อในเรื่องพหุเทวนิยมของเคลต์ของลัทธินิยมเกี่ยวกับศีรษะ