ศูนย์กลางที่ดีที่สุดเป็นพื้นที่พิเศษสำหรับการอยู่อาศัยของชนชั้นนำและกิจกรรมเกี่ยวกับความตายที่รับผิดชอบโดยนักบวช ประชากรในพื้นที่นี้มีอย่างมากที่สุดไม่เกิน 1,000 คนและอาจจะมีน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของจำนวนนั้นก็เป็นได้ แม้ว่าประชากรจำนวนมากจะมีสถานะเป็นหัวหน้า (chief) ประชากรส่วนมากกลับเป็นสามัญชน นันมาโตลจึงเป็นพื้นที่ที่ผู้นำเซาเตเลวูร์ใช้สำหรับจัดการและควบคุมคู่แข่งที่มีศักยภาพ ด้วยการให้พวกเขาอาศัยในนครแทนที่พื้นที่ของพวกเขา ซึ่งยากแก่การสังเกตพฤติกรรมของพวกเขา

พื้นที่ความตาย "มาโตลโปเว" ประกอบด้วยเกาะเล็ก 58 เกาะ ทางตะวันออกเฉียงเหนือของนันมาโตล เกาะเล็กส่วนมากถูกครอบครองโดยนักบวช เกาะเล็กบางแห่งมีไว้เพื่อวัตถุประสงค์พิเศษ เช่น การเตรียมอาหาร การก่อสร้างแคนูที่ตาปาว (Dapahu) และการเตรียมน้ำมันมะพร้าวที่เปย์เนริง (Peinering) กำแพงสูงตั้งล้อมรอบที่เก็บศพตั้งอยู่ที่เปยินกิเจ็ล (Peinkitel) การิยัน (Karian) และเลเม็นโกว์ (Lemenkou) แต่พื้นที่โดดเด่นที่สุดคือที่เก็บพระศพหลวงบนเกาะเล็กนันเตาวัส ซึ่งมีกำแพงสูงประมาณ 5.5–7.5 เมตรล้อมรอบที่เก็บศพกลางภายในลานหลัก ซึ่งสร้างสำหรับเซาเตเลวูร์พระองค์แรก[12]

นันมาโตลไม่มีน้ำจืดและอาหาร โดยต้องมีการเก็บกักน้ำและเพาะปลูกพืชบนพื้นแผ่นดิน ในช่วงการปกครองของเซาเตเลวูร์ ชาวโปนเปย์จะนำน้ำและอาหารเข้ามาโดยเรือ[4][6][16] เซาเตเลวูร์จะรับการถวายอาหารที่เกาะเล็กที่เจาะจงไว้ ในระยะแรกที่เปย์นิโยตและต่อมาขยับเข้ามาใกล้ขึ้นที่อูเซ็นนัม[6][7]

ประมาณ ค.ศ. 1628 เมื่ออิโซเกเลเก็ลโค่นล้มเซาเตเลวูร์และเริ่มสมัยนาน-มวาร์กิส (Nahnmwarkis) ชนชั้นนำนาน-มวาร์กิส เข้ามาอาศัยอยู่ในนันมาโตล แต่จำเป็นต้องรวบรวมน้ำและอาหารด้วยตัวพวกเขาเอง ทำให้อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่พวกเขาตัดสินใจละทิ้งนันมาโตลในที่สุด และกลับไปอาศัยในเขตของตน อย่างไรก็ตามยังมีคำอธิบายอื่นกล่าวถึงการละทิ้งพื้นที่ หนึ่งในนั้นคือการลดลงของประชากรอย่างรวดเร็ว