ภายใต้กฎหมายประกันสุขภาพแห่งชาติ สมาชิกของหนึ่งในสี่องค์กรด้านการดูแลรักษาสุขภาพ หรือคูปัตโฮลิม (กองทุนป่วยไข้) ดังต่อไปนี้ เป็นภาคบังคับสำหรับประชาชนพลเมืองทั้งหมดของอิสราเอล อันได้แก่ คลาลิต, มัคคาบี, มิวเฮเดต และเลอมิต ซึ่งคลาลิตเป็นองค์กรใหญ่ที่สุดในสี่รายการ โดยมีประมาณ 54 เปอร์เซ็นต์ของประชากรที่อยู่ในสังกัดกองทุนดังกล่าว สี่คูปัตโฮลิมมีหน้าที่ให้รายชื่อบริการสุขภาพเหมือนกัน ที่เรียกว่า "ตะกร้าสุขภาพ" (סל בריאות; Sal Briut ) สำหรับสมาชิกทุกคน - รายการของบริการทางการแพทย์และการรักษาที่คูปัตโฮลิมแต่ละองค์กรจะต้องจัดหาเงินทุนให้แก่สมาชิก กฎหมายจัดตั้งระบบของการสำรวจคูปัตโฮลิมโดยตรงแบ่งตามรัฐ และบริการบางอย่างอยู่ภายใต้การบริหารงานโดยตรงของรัฐ ซึ่งโดยปกติมักจะหมายถึงกระทรวงสาธารณสุข

ตะกร้าสุขภาพครอบคลุมค่าใช้จ่ายทั้งหมดของการวินิจฉัยทางการแพทย์และการรักษาในสาขาเวชศาสตร์ครอบครัว, การอยู่โรงพยาบาล (ทั่วไป, คลอด, จิตเวช และเรื้อรัง), เวชศาสตร์ป้องกัน, การผ่าตัด (รวมทั้งการผ่าตัดแบบไม่เร่งด่วน), การปลูกถ่าย, การรักษาสำหรับยาเสพติดและโรคพิษสุราเรื้อรัง, อุปกรณ์และเครื่องมือทางการแพทย์, การปฐมพยาบาลและการขนส่งไปยังสถานพยาบาล, สูติศาสตร์และการรักษาภาวะเจริญพันธุ์, ยาที่ได้รับอนุมัติภายใต้ตะกร้าสุขภาพแห่งชาติ (ซึ่งมีการปรับปรุงทุกปี), การรักษาโรคเรื้อรังและการให้บริการทางแพทย์ เช่น กายภาพบำบัดและกิจกรรมบำบัด ตลอดจนการดูแลสุขภาพจิต[16][17][18] ยาสำหรับโรคร้ายแรงซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ "ตะกร้ายา" อย่างเป็นทางการ (ซึ่งมีขนาดใหญ่และได้รับการปรับปรุงเป็นประจำ แต่ไม่รวมถึงยาทั้งหมด) ได้รับการคุ้มครอง แม้ว่าผู้ป่วยจะต้องจ่ายเงินบางส่วนสำหรับยาเหล่านี้ในแบบประชาชนร่วมจ่าย: ยาที่รวมอยู่ในตะกร้าจะคุ้มครองในอัตราที่แตกต่างกันจาก 50 เปอร์เซ็นต์ถึง 90 เปอร์เซ็นต์[19] การดูแลไอวีเอฟ สำหรับเด็กสองคนแรกจนถึงอายุ 45 ปีและการแท้งก็ได้รับการคุ้มครองเช่นกัน

โดยทั่วไป แต่ละคูปัตโฮลิมช่วยให้สมาชิกสามารถเลือกแพทย์เวชปฏิบัติปฐมภูมิและผู้เชี่ยวชาญจากรายชื่อแพทย์ที่เกี่ยวข้องกับกองทุน[19] ความพร้อมในการให้บริการแตกต่างกันตามสถานที่ เนื่องจากแต่ละหน่วยงานเหล่านี้มีสถานพยาบาลของตนเอง รวมไปถึงโรงพยาบาลเอกชน

ในขณะที่คูปัตโฮลิมมักจะครอบคลุมการรักษาพยาบาลในประเทศอิสราเอล พวกเขาสามารถให้ทุนทางการแพทย์ในต่างประเทศหากไม่สามารถขอรับการรักษาในประเทศอิสราเอล มีเงิน 250,000 ดอลลาร์โดยไม่มีการร่วมจ่ายในการให้เงินสนับสนุนการรักษาในต่างประเทศ แม้ว่าอธิบดีกระทรวงสาธารณสุขจะยกเลิกวงเงินดังกล่าวได้ แม้ว่าอธิบดีกระทรวงสาธารณสุขจะยกเลิกวงเงินดังกล่าวได้ก็ตาม[20]

สมาชิกของคูปัตโฮลิมแต่ละคนสามารถเปลี่ยนเป็นสมาชิกคนอื่นได้ปีละครั้ง มีวันที่ระบุหกวันที่ผู้คนสามารถโอนได้ ซึ่งขึ้นอยู่กับเวลาที่พวกเขาลงทะเบียนก่อนหน้านี้ ส่วนในสถานการณ์พิเศษ เป็นไปได้ที่จะยื่นคำร้องต่อกระทรวงสาธารณสุขเพื่อยกเลิกการเปลี่ยนแปลง หรือลงทะเบียนเร็วกว่าวันที่เป็นทางการ[19]

กฎหมายประกันสุขภาพแห่งชาติกำหนดระบบการระดมทุนสาธารณะสำหรับบริการสุขภาพด้วยภาษีสุขภาพแบบก้าวหน้า ที่บริหารงานโดยปิตัวลีอูมี หรือสถาบันประกันภัยแห่งชาติ องค์กรประกันสังคมของอิสราเอล ซึ่งโอนเงินทุนไปยังคูปัตโฮลิมตามหลักเกณฑ์การเหมาจ่ายรายหัวโดยพิจารณาจากจำนวนสมาชิกในแต่ละกองทุน, การแจกแจงอายุของสมาชิก และดัชนีอื่น ๆ อีกจำนวนหนึ่ง คูปัตโฮลิมยังได้รับเงินทุนจากรัฐบาลโดยตรง ซึ่งรัฐบาลให้ดุลยพินิจคูปัตโฮลิมค่อนข้างกว้างในการกำหนดวิธีการใช้จ่ายเงินทุนนี้ โดยมีเงื่อนไขว่าคูปัตโฮลิมจะต้องรับประกันว่าจะให้การรักษาที่กำหนดไว้ในตะกร้าสุขภาพเป็นบริการขั้นต่ำสำหรับสมาชิกของตน

สำหรับภาษีสุขภาพ ผู้ได้รับค่าจ้างและผู้ประกอบอาชีพอิสระจะต้องจ่าย 3.1 เปอร์เซ็นต์ของเงินเดือน ต่อเดือนสูงสุด 60 เปอร์เซ็นต์ของค่าจ้างเฉลี่ยในตลาด (เกือบ ๆ 6,300 นิวเชเกลอิสราเอลใน ค.ศ. 2020) และ 5 เปอร์เซ็นต์ของรายได้ที่สูงกว่านั้น[21] นายจ้างมีหน้าที่ตามกฎหมายในการหักเงินประกันจากเงินเดือนของพนักงาน ในขณะที่นายจ้างต้องดำเนินการจ่ายเงินด้วยตนเอง ส่วนผู้รับบำนาญมีเงินสมทบหักออกจากเงินบำนาญ เช่นเดียวกับผู้ที่ได้รับสวัสดิการว่างงาน ผู้ที่ไม่ได้ทำงาน แต่มีรายได้จะต้องจ่ายภาษีสุขภาพ 5 เปอร์เซ็นต์ ในขณะที่ผู้ที่ไม่ได้ทำงานและไม่มีรายได้จะต้องจ่าย 104 นิวเชเกลอิสราเอลต่อเดือน มีคนเพียงไม่กี่ประเภทเท่านั้นที่ได้รับการยกเว้นไม่ต้องจ่ายเบี้ยประกันสุขภาพ ผู้เยาว์ที่อยู่ในความอุปการะจะได้รับการยกเว้น และแม่บ้านที่ไม่ได้ทำงานจะได้รับการยกเว้นเว้นแต่จะได้รับเงินบำนาญหรือคู่สมรสจะได้รับเงินบำนาญเพิ่มขึ้น[22] นอกจากนี้ คนที่อพยพสู่ประเทศอิสราเอลภายใต้กฎหมายว่าด้วยการกลับคืน และพลเมืองอิสราเอลที่เกิดในต่างประเทศหรือถูกทิ้งไว้ในฐานะผู้เยาว์ ผู้ที่ตั้งถิ่นฐานในประเทศอิสราเอลจะได้รับการประกันสุขภาพฟรีหนึ่งปีหากพวกเขาไม่ได้ทำงาน ภายใต้ข้อยกเว้นบางประการ

ในขณะที่บริการสาธารณสุขส่วนใหญ่ครอบคลุมโดยคูปัตโฮลิมภายใต้กฎหมายประกันสุขภาพแห่งชาติ บริการหลังคลอด และการดูแลผู้สูงอายุดำเนินการโดยตรงโดยกระทรวงสาธารณสุข[23]

การใช้จ่ายด้านการดูแลสุขภาพของรัฐบาลอยู่ที่ประมาณ 60 เปอร์เซ็นต์ของทั้งหมด ซึ่งต่ำกว่าค่าเฉลี่ยสำหรับประเทศสมาชิกที่ 72 เปอร์เซ็นต์[24]