บริเวณร้องเพลงสวดก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 17 มักจะมีเก้าอี้สำหรับนักบวชหรือผู้ร้องเพลงสวดสองข้างที่อาจจะแกะสลักจากไม้อย่างสวยงามที่เรียกว่า “Choir stall” (เก้าอี้สำหรับนักร้อง) ซึ่งเป็นเก้าอี้สำหรับนั่ง, คุกเข่า หรือยืนระหว่างพิธีศาสนา เก้าอี้อาจจะเป็นเพียงม้ายาวหรือเป็นเก้าอี้สำหรับเฉพาะคน ถ้าเป็นวัดใหญ่ๆ ก็อาจจะมีหลายแถว ถ้าเป็นวัดระดับมหาวิหาร บริเวณนี้ก็จะเป็นที่ตั้งของอาสนะสังฆราช[1]ด้วย

การใช้เก้าอี้มักจะเป็นการใช้ในสำนักสงฆ์และวัดระดับคอลเลจิเอท (collegiate church) เก้าอี้สำหรับนักบวชของสำนักสงฆ์มักจะเป็นเก้าอี้แบบที่พับขึ้นลงได้สำหรับแต่ละบุคคล เมื่อพับขึ้นมาทางด้านหลังหรือด้านใต้ของบานพับก็จะมีคันแคบๆ ยื่นออกมาที่เรียกกันว่า “เก้าอี้อิง” คันนี้ใช้เป็นอิงเมื่อต้องยืนสวดมนต์นานๆ ตำแหน่งของเก้าอี้ของผู้ใดก็ขึ้นอยู่กับความสำคัญของผู้นั้น การจะนั่งหรือจะยืนก็เป็นตามกฎต่างของพิธีที่ระบุไว้

ส่วนม้านั่งยาวสำหรับนักบวชมักจะใช้กันในวัดประจำท้องถิ่นวัดประจำท้องถิ่น (parish church) และมักจะมีเบาะให้ใช้ในการหนุนเมื่อต้องคุกเข่าด้วย