ชาร์ลส์ เอเลียต นอร์ทัน เป็นผู้บุกเบิกการเรียนการสอนสถาปัตยกรรมขึ้นครั้งแรกที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในปี ค.ศ. 1874

สาขาสถาปัตยกรรม

ชาร์ลส์ เอเลียต นอร์ทัน (Charles Eliot Norton) ได้เริ่มการสอนวิชาสถาปัตยกรรมขึ้นที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในปี ค.ศ. 1874[6]

สาขาการวางผังเมือง

ในปี ค.ศ. 1900 เริ่มมีการจัดการเรียนการสอนในสาขาผังเมือง การเรียนการสอนสาขานี้บุกเบิกขึ้นโดย เจมส์ สเตอร์กิส เพรย์ (James Sturgis Pray) โดยในช่วงแรกเขาได้นำหลักสูตรไปเป็นส่วนหนึ่งของภาควิชาภูมิสถาปัตยกรรม ต่อมาในปี ค.ศ. 1923 ได้ทำการแยกหลักสูตรออกจากภาควิชาภูมิสถาปัตยกรรม แต่ยังคงได้รับวุฒิการศึกษาของภูมิสถาปัตยกรรมบัณฑิตอยู่ (Master in Landscape Architecture) จนในปี ค.ศ. 1929 ได้เริ่มเปิดการเรียนการสอนภาควิชาผังเมืองขึ้นอย่างเป็นทางการ และถือเป็นครั้งแรกในทวีปอเมริกาเหนืออีกด้วยที่สอนในระดับบัณฑิตวิทยาลัย โดยได้รับการสนับสนุนเงินจากมูลนิธิร็อกเกอะเฟลเลอร์ แต่ในปี ค.ศ. 1935 หลักสูตรก็ได้ปิดไป ภายหลังที่ MIT ได้ทำการเปิดหลักสูตรนี้เช่นเดียวกัน ต่อมาในปี ค.ศ. 1980 หลักสูตรได้ย้ายไปสอนที่ วิทยาลัยการปกครองเคนเนดี มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด (Harvard Kennedy School of Government) จนกระทั่งได้กลับมาสอนปกติที่บัณฑิตวิทยาลัยการออกแบบ ในปี ค.ศ. 1984

สาขาภูมิสถาปัตยกรรม

การเรียนการสอนสาขาภูมิสถาปัตยกรรมได้ถูกเสนอให้เปิดเป็นหลักสูตรใหม่เป็นครั้งแรกที่มหาวิทยาลัยฮาร์ดวาร์ด ในปี ค.ศ. 1893 จน 7 ปีต่อมา ก็ได้เริ่มการเรียนการสอนสาขาภูมิสถาปัตยกรรมขึ้นเป็นครั้งแรกโดยเฟรเดอริก ลอว์ ออล์มสเตด จูเนียร์ (บุตรชายของเฟรเดอริก ลอว์ ออล์มสเตด ซึ่งได้รับการยกย่องในเวลาต่อมาให้เป็นบิดาแห่งภูมิสถาปัตยกรรม) และอาร์เทอร์ เอ. เซอร์คลิฟฟ์ (Arthur A. Shurcliff) ซึ่งถือเป็นหลักสูตรบัณฑิตภูมิสถาปัตยกรรมแห่งแรกของโลก สำหรับวิทยาลัยภูมิสถาปัตยกรรมก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1913[7]

ภายหลังการก่อตั้งบัณฑิตวิทยาลัย

วัลเทอร์ โกรพีอุส หนึ่งในบิดาแห่งวงการโมเดิร์น ที่ได้รับการยกย่องให้เป็นมาสเตอร์คนสำคัญคนหนึ่งของการออกแบบสถาปัตยกรรมสมัยใหม่

การเรียนการสอนที่ จีเอสดี มีด้วยกันสามสาขาหลัก คือ สถาปัตยกรรม การวางผังเมือง และภูมิสถาปัตยกรรม ซึ่งได้ทำการรวมเป็นบัณฑิตวิทยาลัย ในปี ค.ศ. 1936 โดยใช้ชื่อว่า บัณฑิตวิทยาลัยการออกแบบ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ต่อมาในปี ค.ศ. 1937 วัลเทอร์ โกรพีอุส สถาปนิกผู้ก่อตั้งเบาเฮาส์ ในประเทศเยอรมนี ซึ่งได้ลี้ภัยนาซีเยอรมนี (ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1934) ได้เดินทางเข้ามาร่วมสอนที่มหาวิทยาลัยฮาร์ดวาร์ด โดยรับตำแหน่งเป็นคณบดี และได้บุกเบิกการเรียนการสอนแบบออกแบบสมัยใหม่ หรือ โมเดิร์นดีไซน์ โดยได้รับการช่วยปรับหลักสูตรโดย มาแซล บรอย (Marcel Breuer) สถาปนิกและนักออกแบบผลิตภัณฑ์ที่เคยร่วมสอนกันที่เบาเฮาส์มาก่อน

โยเซฟ หลุนส์ เซิร์ต (Josep Lluís Sert) สถาปนิกและนักผังเมืองชาวสเปน ได้เข้ามาเปิดหลักสูตรผังเมืองขึ้นอย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1960 ในปี ค.ศ. 1972 อาคารจอร์จกันด์ฮอลล์ (George Gund Hall) ซึ่งเป็นอาคารบัณฑิตวิทยาลัยการออกแบบ ได้รับการเปิดอย่างเป็นทางการ โดยได้รับการออกแบบโดยจอห์น แอนดรูว์ส สถาปนิกชาวออสเตรเลียและอดีตบัณฑิตจากจีเอสดี ต่อมาทางวิทยาลัยได้เริ่มเปิดแลปด้านสารสนเทศทางภูมิศาสตร์ซึ่งใช้ระบบคอมพิวเตอร์ในการประมวลขึ้นเป็นครั้งแรก ซึ่งต่อมาได้ถูกพัฒนาเป็นระบบสารสนเทศทางภูมิศาสตร์ หรือที่เรียกว่า GIS ระหว่างทศวรรษที่ 1960 ถึง 1970[8][5]