บันเทิงคดีกอทิก (อังกฤษ: Gothic fiction) เป็นประเภทย่อยของวรรณกรรมจินตนิยม ซึ่งมีการผสานความสยองขวัญเข้ากับองค์ประกอบต่าง ๆ ของศิลปะจินตนิยม[2] บันเทิงคดีกอทิกมักมีฉากในสถานที่เก่าแก่ (เช่น คฤหาสน์ ปราสาท หรืออาราม) เกี่ยวข้องกับสิ่งลี้ลับ บรรยากาศของเรื่องที่น่ากลัว แก่นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความตาย และการบีบคั้นทางอารมณ์[3] ชื่อกอทิกมาจากสถาปัตยกรรมกอทิก ซึ่งมักถูกใช้เป็นฉากในเรื่องที่มาของบันเทิงคดีกอทิกมาจากนิยาย The Castle of Otranto (ปราสาทโอทรันโท) ของฮอเรซ วอลโพล นักเขียนชาวอังกฤษในปี ค.ศ. 1764 นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับคำพยากรณ์ถึงชะตาเจ้าของปราสาท สิ่งเหนือธรรมชาติ และโศกนาฏกรรมความรัก วอลโพลระบุในการตีพิมพ์ครั้งแรกว่าเขาแปลมาจากต้นฉบับที่ตีพิมพ์ที่เมืองนาโปลีในปี ค.ศ. 1529[4] แต่กล่าวกันว่าเรื่องนี้อาจย้อนไปไกลได้ถึงสมัยสงครามครูเสด[5] แต่ในการตีพิมพ์ครั้งหลัง ๆ เขาเปิดเผยว่าตนเป็นคนแต่งเรื่องขึ้นเองโดยได้รับแรงบันดาลใจมาจากประวัติศาสตร์ยุคกลาง และคฤหาสน์สตรอว์เบอร์รีฮิลที่สร้างตามสถาปัตยกรรมฟื้นฟูกอทิกในทวิกเคนแฮมที่วอลโพลเป็นเจ้าของ[6] หลังจากนั้นบันเทิงคดีนี้ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายจนถึงสมัยวิกตอเรีย ตัวอย่างนักเขียนที่มีผลงานแนวบันเทิงคดีกอทิก ได้แก่ แมรี เชลลีย์, เอดการ์ แอลลัน โพ, ชาลส์ ดิกคินส์, แซมมวล เทย์เลอร์ คอเลริดจ์, ลอร์ด ไบรอน และแบรม สโตกเกอร์นอกจากนี้บันเทิงคดีกอทิกยังถูกพัฒนาโดยนักเขียนยุโรปภาคพื้นทวีปช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 18 ในเยอรมนีมีนิยายแนว Schauerroman (นิยายกระตุกขวัญ) ที่มีลักษณะหลายอย่างคล้ายนิยายกอทิกของอังกฤษแต่มีเนื้อหาที่มืดมนกว่า[7] ขณะที่รัสเซียมีการผสานบันเทิงคดีกอทิกเข้ากับตำนานพื้นบ้าน และเสริมเรื่องศาสนาและวัฒนธรรมเข้าไปในบันเทิงคดีนี้เมื่อมีการเปลี่ยนผ่านจากยุคจินตนิยมเข้าสู่ยุคสัจนิยม[8]