การที่ชาวอิสราเอลเชื่อรายงานเท็จเท่ากับยอมรับ lashon hara (แปลว่า " "ลิ้นชั่วร้าย" / "ใส่ร้าย" ในภาษาฮีบรู) ต่อดินแดนอิสราเอล

แต่คนทั้งหลายที่เข้าไปสอดแนมด้วยกล่าวว่า "เราไม่สามารถเข้าไปและชนะคนเหล่านั้นได้ เพราะพวกเขามีกำลังมากกว่าเรา" พวกเขายังกล่าวร้ายเรื่องแผ่นดินที่ได้ไปสอดแนมมาโดยเล่าให้คนอิสราเอลฟังว่า "แผ่นดินที่เราไปสอดแนมดูมาตลอดแล้วนั้น เป็นแผ่นดินที่กินคนซึ่งอยู่ในนั้น ชาวเมืองทั้งหมดที่เราเห็นล้วนเป็นคนรูปร่างใหญ่โต ที่นั่นเราเห็นคนเนฟิล(คนอานาคนั้นมาจากคนเนฟิล) ในสายตาของเรา เราเป็นเหมือนตั๊กแตน และเราก็เป็นเช่นนั้นในสายตาของพวกเขา"

— กันดารวิถี, 13:31-33

พระเจ้าทรงถือว่าการกระทำนี้เป็นบาปร้ายแรง จึงทรงพิพากษาให้ชาวอิสราเอลต้องเร่ร่อนในถิ่นทุรกันดารเป็นเวลา 40 ปีสอดคล้องกับจำนวนวัน 40 วันที่ผู้สอดแนมเข้าไปสำรวจดินแดนคานาอัน อันเป็นผลจากการที่พวกเขาไม่เต็มใจจะเข้ายึดครองดินแดนคานาอัน ยิ่งไปกว่านั้น คนทั้งรุ่นที่ออกมาจากอียิปต์ระหว่างการอพยพจะต้องตายในถื่นทุรกันดาร ยกเว้นโยชูวาและคาเลบที่ไม่ได้ว่าร้ายแผ่นดินแห่งพระสัญญา[2]

ชาวอิสราเอลเร่ร่อนในถิ่นทุรกันดารเป็นเวลา 40 ปีโดยกินนกคุ่มและมานายังชีพ ในที่สุดโยชูวาก็นำพวกเขาเข้าสู่แผ่นดินแห่งพระสัญญา ชัยชนะที่เยรีโคถือเป็นจุดเริ่มต้นของการครอบครองดินแดน เมื่อได้รับชัยชนะ แผ่นดินแห่งพระสัญญาได้ถูกกำหนดแบ่งให้แต่ละเผ่า และพวกเขาก็อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข พระเจ้าทรงนำชัยชนะมาให้และพระสัญญาที่ทรงตรัสกับอับราฮัมก็สำเร็จเป็นจริง