ผู้ลี้ภัยชาวเกาหลีเหนือส่วนใหญ่ใช้เส้นทางที่วิ่งจากประเทศจีน ลาว มายังไทย เส้นทางเก่าที่วิ่งจากประเทศมองโกเลียไปยังจีน เวียดนามและเมียนมาร์เป็นที่นิยมน้อยลงเนื่องจากการควบคุมชายแดนของประเทศเหล่านี้เข้มงวดขึ้น[5] ผู้หลบหนีจะต้องเผชิญกับโอกาสที่จะถูกส่งตัวให้กับทางการเกาหลีเหนือในประเทศเหล่านี้ ซึ่งจะส่งพวกเขากลับไปยังเกาหลีเหนือในภายหลัง

การเดินทางมักเริ่มต้นโดยการข้ามแม่น้ำตูเมนไปยังประเทศจีน ครั้งหนึ่งในประเทศจีน ผู้หลบหนีพยายามเดินทางด้วยรถบัสหรือเดินเท้าเพื่อไปยังทางตอนใต้ของจีน มีรายงานว่าผู้ลี้ภัยบางคนเลือกเส้นทางที่เรียกว่า "เส้นทางสามเหลี่ยมทองคำ"[5] ซึ่งเป็นบริเวณที่ ประเทศเมียนมาร์ ลาว และไทยมาบรรจบกัน ผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่ชอบเส้นทางลาว-ไทย[5] จากนั้นต้องข้ามแม่น้ำโขง ซึ่งเป็นชายแดนแม่น้ำสายหลักระหว่างลาวและไทย

ชาวเกาหลีเหนือมักเข้ามาในจังหวัดทางภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยหลังจากข้ามแม่น้ำโขงมาแล้ว[6] ตลอดการเดินทางผู้ลี้ภัยมีความเสี่ยงที่จะถูกจับกุมและถูกส่งตัวกลับประเทศเกาหลีเหนือเพื่อถูกลงโทษ ผู้หลบหนีบางรายจ่ายค่านายหน้าสูงถึง 3,000 ดอลลาร์สหรัฐ เพื่อลักลอบเข้าประเทศ[7] นายหน้าชาวเกาหลีใต้ถือว่ามีบทบาทสำคัญในกระบวนการลักลอบเข้ามา ในกรณีที่ผู้หลบหนีได้รับการสนับสนุนจากครอบครัวของพวกเขาในต่างประเทศ พวกเขาสามารถใช้เวลาสั้น ๆ ในประเทศจีนก่อนที่จะเข้าประเทศไทยเพื่อตั้งถิ่นฐานใหม่ อย่างไรก็ตามผู้หลบหนีที่โชคร้าย มักเผชิญกับความเสี่ยงจำนวนมากและถูกเอารัดเอาเปรียบ บางคนต้องอยู่ในประเทศจีนเพื่อชำระหนี้ ผู้หญิงหลายคนถูกบังคับให้ค้าประเวณี ผู้ชายหลายคนพบว่าตัวเองทำงานหนัก บางคนถูกลักพาตัวไปพร้อมกันโดยผู้ค้ามนุษย์หรือถูกบังคับให้จ่ายค่าธรรมเนียมเพื่อให้สามารถผ่านชายแดนได้[8]

ผู้ลี้ภัยชาวเกาหลีเหนือจากศูนย์กักกันตรวจคนเข้าเมืองในกรุงเทพฯ กล่าวว่า ผู้หลบหนีหลายคนชอบประเทศไทยเพราะเมื่อเร็ว ๆ นี้มีการลาดตระเวนชายแดนที่เข้มงวดขึ้นในประเทศพม่า ลาว และจีน[9] นอกจากนี้ยังสันนิษฐานว่าการสื่อสารด้วยคำพูดจากปากเป็นวิธีที่แพร่กระจายในหมู่ผู้ที่อพยพไปยังเกาหลีใต้ได้สำเร็จ และพยายามหาวิธีสื่อสารกับญาติในเกาหลีเหนือเป็นหนึ่งในปัจจัยหลักที่ทำให้เกิดการเพิ่มขึ้นของการเข้ามาของผู้หลบหนีเกาหลีเหนือในประเทศไทยในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา[10]