อี. บี. แฮริส (E. B. Harris) วิศวกรทางรถไฟ เป็นผู้ค้นพบพระพุทธรูปนี้ขณะทำการสำรวจซากปรักหักพังโบราณใกล้กับสถานีรถไฟสุลตานคัญช์ที่เขากำลังก่อสร้างอยู่ เขาได้ตีพิมพ์รายละเอียดเกี่ยวกับการค้นพบนี้โดยละเอียด ประกอบภาพถ่ายและแบบแปลนของซาก เขาบรรยายว่าพบพระบาทขวาของพระพุทธรูปที่ความลึกสิบฟุตจากพื้นผิวดิน[9] แฮริสส่งพระพุทธรูปกลับไปยังเบอร์มิงแฮมในประเทศอังกฤษ โดยมีผู้ผลิตโลหะชาวเบอร์มิงแฮมและอดีตนายกเทศมนตรีนครเบอร์มิงแฮม ซามูเอล ธอร์นทัน (Samuel Thornton) เป็นผู้จ่ายค่าใช้จ่ายการขนส่ง และเสนอพระพุทธรูปนี้แก่สภานครเพื่อจัดแสดงในหอศิลป์ที่มีการเสนอว่าจะสร้างขึ้นไว้ในปี 1864

นับจากนั้นมา พระพุทธูปองค์นี้จัดเป็นงานแสดงชิ้นสำคัญของพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์เบอร์มิงแฮม (BMAG) ถือเป็นของบริจาคชิ้นสำคัญที่หอศิลป์ได้รับ รวมถึงเป็นสมบัติชิ้นสำคัญที่สุดของหอศิลป์[8] ในรายงานของแฮริสยังระบุถึงการค้นพบพระพุทธรูปขนาดเล็กกว่าอีกจำนวนหนึ่ง ในจำนวนนี้มีพระพุทธรูปหินปางประทับนั่งสององค์ องค์หนึ่งปัจจุบันเป็นของพิพิธภัณฑ์บริทิช และอีกองค์หนึ่งเป็นของพิพิธภัณฑ์ศิลปะเอเชีย ซานฟรานซิสโก นอกจากนี้ยังมีเศีบรพระพุทธูปหินจากสุลตานคัญช์จัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์วิกตอเรียและอัลเบิร์ตในลอนดอน[10][11][12]