พระมหากษัตริย์แห่งชาวโรมัน (ละติน: Rex Romanorum, อังกฤษ: King of the Romans) เป็นตำแหน่งพระอิสริยศสำหรับบุคคลที่ได้รับคัดเลือกจากคณะผู้คัดเลือกให้ดำรงตำแหน่งจักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์เป็นพระองค์ต่อไป[1] โดยที่บุคคลนั้นยังไม่ได้รับการราชาภิเษกจากพระสันตะปาปาซึ่งจะนับว่าเป็นจักรพรรดิเต็มพระองค์ เช่น ในคริสต์ศตวรรษที่ 11 ระหว่าง ค.ศ. 1056 ถึง ค.ศ. 1084 จักรพรรดิไฮน์ริชที่ 4 แห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ทรงใช้พระอิสริยศนี้เมื่อทรงได้รับคัดเลือกเป็นจักรพรรดิแล้วแต่ยังมิได้รับการราชาภิเษกจากพระสันตะปาปา แต่จักรพรรดิหลายพระองค์ที่ทรงเป็น “จักรพรรดิในอนาคต” ก็ถูกเรียกกันว่า “จักรพรรดิ” แม้ว่าจะยังไม่ได้รับการราชาภิเษกจากพระสันตะปาปาก็ตาม ตำแหน่งนี้ต่อมาก็ใช้กับรัชทายาทที่จักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์แต่งตั้งเพื่อจะให้เป็นจักรพรรดิพระองค์ต่อไป (จนกว่าจะได้ขึ้นครองราชย์อย่างเป็นทางการ) ตำแหน่งนี้เรียกอีกอย่างว่า “Imperator futurus” (จักรพรรดิในอนาคต)