พระเจ้าจอร์จที่ 2[1] แห่งบริเตนใหญ่ (อังกฤษ: George II of Great Britain) พระราชสมภพเมื่อวันที่ 30 ตุลาคม ค.ศ. 1683 ที่พระราชวังแฮร์เรนเฮาเซิน ที่เมืองฮันโนเฟอร์ในประเทศเยอรมนีปัจจุบัน เป็นพระเจ้าแผ่นดินองค์สุดท้ายที่เสด็จพระราชสมภพนอกสหราชอาณาจักร เป็นพระราชโอรสของพระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่และเจ้าหญิงโซฟี โดโรเทอา แห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค อภิเษกสมรสกับคาโรลีนแห่งบรันเดินบวร์ค-อันส์บัค และครองราชย์ระหว่างวันที่ 11 มิถุนายน ค.ศ. 1727 จนถึงวันสวรรคตเมื่อวันที่ 25 ตุลาคม ค.ศ. 1760 ที่พระราชวังเค็นซิงตันในกรุงลอนดอน บริเตนใหญ่นอกจากจะเป็นพระมหากษัตริย์ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และราชอาณาจักรไอร์แลนด์แล้วก็ยังทรงดำรงพระอิสริยยศเป็นดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์คและอัครเหรัญญิกและเจ้านครรัฐผู้คัดเลือกจักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่วันที่ 11 มิถุนายน ค.ศ. 1727 จนถึงวันสวรรคต ทรงเป็นที่รู้จักจากการขัดแย้งกับพระราชบิดาหลายประการและต่อมากับพระราชโอรสของพระองค์เองด้วย แม้ว่าจะเป็นพระมหาษัตริย์แต่ก็ไม่ทรงมีอำนาจในการปกครองในระยะแรกที่ครองราชย์เท่าใดนัก อำนาจการปกครองในช่วงระยะเวลานั้นตกไปอยู่กับเซอร์โรเบิร์ต วอลโพล ผู้ที่ถือว่าเป็น “นายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักร”คนแรก [2] พระเจ้าจอร์จสวรรคตด้วยเส้นพระโลหิตแตก (aortic dissection) ในห้องพระสรงเมื่อวันที่ 25 ตุลาคม ค.ศ. 1760 พระบรมศพถูกฝังไว้ที่เวสต์มินสเตอร์แอบบีย์ โดยรัชกาลต่อไปเป็นพระเจ้าจอร์จที่ 3 พระราชนัดดา ผู้เป็นพระโอรสในเจ้าชายเฟรเดอริก เจ้าชายแห่งเวลส์พระราชโอรสของพระองค์ผู้สิ้นพระชนม์เมื่อปี ค.ศ. 1751