พระเจ้าจอร์จที่ 1[1] แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์ (อังกฤษ: George I of Great Britain, เยอรมัน: George I von Großbritannien) เป็นพระมหากษัตริย์แห่งราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และราชอาณาจักรไอร์แลนด์ เป็นปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ระหว่างปี ค.ศ. 1714 ถึงปีค.ศ. 1727 พระองค์ไม่เป็นที่นิยมชมชอบในอังกฤษมากนัก เนื่องจากทรงตรัสภาษาอังกฤษไม่ได้และใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในเยอรมันพระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ มีพระนามเยอรมันว่า เกออร์ค ลูทวิช แห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนบวร์ค (เยอรมัน: Georg Ludwig von Braunschweig-Lüneburg) เสด็จพระราชสมภพเมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม ค.ศ. 1660 ที่ออสนาบรึค (ประเทศเยอรมนีในปัจจุบัน) เป็นพระราชโอรสของแอนสท์ เอากุสท์ ผู้คัดเลือกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์คและเจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์ อภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงโซฟี โดโรเทอา แห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค และครองราชย์ระหว่าง 1 สิงหาคม ค.ศ. 1714 ถึงวันที่ 11 มิถุนายน ค.ศ. 1727 เสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 11 มิถุนายน ค.ศ. 1727 ที่ออสนาบรึค พระบรมศพถูกฝังอยู่ที่สวนแฮร์เรนเฮาเซิน ราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์ก่อนที่จะขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์แห่งราชอาณาจักรบริเตนใหญ่ และราชอาณาจักรไอร์แลนด์ พระเจ้าจอร์จที่ 1 ทรงดำรงพระอิสริยยศเป็นเจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ ทรงได้ดินแดนต่าง ๆ ทางตอนใต้ของรัฐนีเดอร์ซัคเซินซึ่งทำให้อาณาบริเวณในการปกครองขยายออกไปจากดินแดนที่ได้จากสงครามต่าง ๆ ในยุโรปในรัชสมัยของพระองค์ เมื่อพระชนมายุได้ 54 พรรษาทรงขึ้นครองราชย์เป็นพระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์ในฐานะพระมหากษัตริย์พระองค์แรกของราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ ถึงแม้ว่าจะมีผู้ที่สมควรได้รับราชบัลลังก์มากกว่าแต่เจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์พระราชมารดาของพระองค์ เป็นรัชทายาทต่อจากสมเด็จพระราชินีนาถแอนน์แห่งบริเตนใหญ่ตามที่ระบุไว้ในพระราชบัญญัติการสืบสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701 เพราะทรงเป็นโปรเตสแตนต์ แต่เจ้าหญิงโซฟีสิ้นพระชนม์ก่อนพระราชินีนาถแอนน์ราชบัลลังก์จึงตกมาเป็นของพระเจ้าจอร์จที่ 1 ผู้สนับสนุนการตั้งราชวงศ์สจวตเป็นพระมหากษัตริย์พยายามโค่นราชบัลลังก์และตั้งเจมส์ ฟรานซิส เอ็ดเวิร์ด สจวตพระราชโอรสของพระเจ้าเจมส์ที่ 2 (พระราชบิดาของพระราชินีนาถแอนน์) ขึ้นเป็นพระเจ้าแผ่นดินแทนที่แต่ไม่สำเร็จ ระหว่างรัชสมัยของพระเจ้าจอร์จอำนาจของพระมหากษัตริย์เริ่มลดน้อยลงและระบบการปกครองแบบคณะรัฐมนตรีนำโดยนายกรัฐมนตรีก็เริ่มวิวัฒนาการขึ้น ในปลายรัชสมัยอำนาจที่แท้จริงอยู่ที่เซอร์โรเบิร์ต วอลโพลซึ่งมักจะถูกบรรยายว่าเป็น “นายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักร” คนแรก [2] พระเจ้าจอร์จที่ 1 เสด็จสวรรคตระหว่างการเสด็จไปฮันโนเฟอร์