พระธรรมาโศกราช (เขมร: ធម្មាសោករាជ; อักษรโรมัน: Thomma Saok) [1]พระมหากษัตริย์แห่งจักรวรรดิเขมรพระองค์ที่ 37 เป็นพระราชโอรสองค์สุดท้ายของพระบรมลำพงษ์ราชา และเป็นพระอนุชาของพระบรมรามา มีพระนามเดิมว่า เจ้าพญาแก้วฟ้าหลังจากพระบรมรามา พระเชษฐาถูกวางยาพิษปลงพระชนม์ และพระญาติวงศ์ เสนาบดีได้การถวายพระเพลิงพระบรมศพแล้ว พระราชมารดาจึงให้ไปรับเจ้าพญาแก้วฟ้ามาครองราชสมบัติ ทรงพระนามว่า สมเด็จพระศรีธรรมโศกราชธิราชรามาธิบดี (ปีเสด็จขึ้นครองราชย์ แต่ละหลักฐานระบุไว้ต่างกัน พระราชพงศาวดารพระมหากษัตริย์เสวยราชสมบัติในกรุงกัมพูชาธิบดีเป็นลำดับเรียงมา ระบุปี พ.ศ. 1913 ขณะที่พระราชพงศาวดารกรุงกัมพูชา [2]ฉบับออกญาวังวรเวียงชัย (ชวน) ได้เพิ่มกษัตริย์กัมพูชาอีก 2 พระองค์ก่อนถึงรัชกาลนี้ คือ พระธรรมโศกราชมหาราชาธิราช (พ.ศ. 1916–1936) และพระศรีสุริโยวงษ์ (พ.ศ. 1900–1906) จากนั้น จึงเป็นรัชกาลพระบรมอโศกราชมหาราชาธิราช ขึ้นครองราชย์เมื่อ พ.ศ. 1957 ส่วนเอกสารมหาบุรุษเขมร ระบุปี พ.ศ. 1917)เมื่อพระองค์ขึ้นเสวยราชย์ ทรงปฏิบัติตามหลักทศพิธราชธรรม และทรงเจริญสัมพันธไมตรีกับราชสำนักจีน สมัยราชวงศ์หมิง และได้ส่งทูตไปยังเมืองจีนในปี พ.ศ. 1920 และ 1926 ซึ่งเป็นที่รู้จักในนาม "สมเด็จเจ้าพระยากัมพูชา”