พระเจ้าหรรษวรรธนะ หรือ พระเจ้าศรีลาทิตย์ (ราว พ.ศ. 1140−1190) เป็นจักรพรรดิอินเดียโบราณแห่งราชวงศ์วรรธนะ ปกครองทางตอนเหนือ ปกครองราวปี พ.ศ. 1149 ถึง 1190 พระเจ้าหรรษวรรธนะเป็นพระราชโอรสของพระเจ้าประภากรวรรธนะ มีพระเชษฐาคือ พระเจ้าราชยวรรธนะ กษัตริย์แห่งธเนศวร (ปัจจุบันอยู่ในรัฐหรยาณา) ในยุครุ่งเรืองของจักรวรรดิ มีอาณาเขตครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ทางทิศเหนือและตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย ทางทิศตะวันออกไปถึงกามรูป (Kamarupa) และทางทิศใต้ไปถึงแม่น้ำนรรมทา จนได้ตั้งเมืองกันยากุพชะ (Kanyakubja) หรือกานโนช (Kannauj) เป็นเมืองหลวง (รัฐอุตตรประเทศในปัจจุบัน) จนสวรรคตในปี พ.ศ. 1190[2]ด้วยความเจริญรุ่งเรือง จึงดึงดูดให้เหล่าบรรดานักปราชญ์ ศิลปิน และผู้แสวงบุญเดินทางไกลมาหาอย่างกว้างขวาง[2] อย่างเช่น พระภิกษุชาวจีน พระถังซัมจั๋ง ที่ได้เดินทางมาและยังได้เขียนบันทึกชื่นชมพระองค์อย่างมาก โดยนับถือในความยุติธรรมและความกรุณาของพระองค์[2] ชีวประวัติของพระองค์ได้รับการบันทึกไว้ใน หรรษจริต แต่งโดย พาณะนอกจากนั้นยังเชื่อว่าพระองค์ประพันธ์ รตนาวลี (Ratnavali), ปริยทรรศิกา (Priyadarsika) และ นาคานันทะ (Nagananda)[3]