พระเจ้าอัลฟอนโซที่ 2 (สเปน: Alfonso II; กาตาลา: Alfons II; อารากอน: Alifonso II; ค.ศ. 1152[1][2][3]–1196) มีพระสมัญญานามว่า ผู้ไม่นอกใจ[4] (สเปน: el Casto; กาตาลา: el Cast; อารากอน: o Casto) และ นักขับลำตรูบาดู (สเปน: el Trovador; กาตาลา: el Trobador; อารากอน: o Trobador) ทรงเป็นกษัตริย์แห่งอารากอนตั้งแต่ ค.ศ. 1164[1] โดยดำรงตำแหน่งเคานต์แห่งบาร์เซโลนาในฐานะ เคานต์อัลโฟนส์ที่ 1 (กาตาลา: Alfons I) ตั้งแต่ ค.ศ. 1162อัลโฟนส์เป็นบุตรชายของราโมน บารังเกที่ 4 พระองค์สืบทอดตำแหน่งเคานต์แห่งบาร์เซโลนาต่อจากบิดาและสืบทอดตำแหน่งผู้ปกครองแห่งอารากอนต่อจากพระมารดา ทำให้ทั้งสองดินแดนรวมกันเป็นหนึ่งเดียวภายใต้ราชวงศ์บาร์เซโลนา ชาวอารากอนมีความเกี่ยวข้องกับฝรั่งเศสมากขึ้นในรัชสมัยของพระองค์ อย่างไรก็ดีการพิชิตเตรูเอลในปี ค.ศ. 1171 นำไปสู่การพิชิตบาเลนเซีย และนำไปสู่การทำสนธิสัญญากาโซลากับพระเจ้าอัลฟอนโซที่ 8 แห่งกัสติยา พันธมิตรของพระองค์ ในปี ค.ศ. 1179 ซึ่งกำหนดพื้นที่ที่สามารถทำเรกองกิสตาได้ของทั้งสองอาณาจักร ตามพินัยกรรมของพระองค์ พระเจ้าอัลฟอนโซได้ทำตามธรรมเนียมแบบสเปนในการแบ่งราชอาณาจักร ทำให้พรอว็องส์ถูกแยกออกมาจากราชบัลลังก์อารากอน