พระเจ้าอเล็กซานเดอร์แห่งกรีซ (กรีก: Ἀλέξανδρος, Aléxandros; 1 สิงหาคม พ.ศ. 2436 – 25 ตุลาคม พ.ศ. 2463) เป็นพระมหากษัตริย์กรีซจาก 11 มิถุนายน พ.ศ. 2460 จนกระทั่งสวรรคตเมื่อ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2463พระเจ้าอเล็กซานเดอร์เป็นพระราชโอรสของพระเจ้าคอนสแตนตินที่ 1 แห่งกรีซกับเจ้าหญิงโซเฟียแห่งปรัสเซีย พระราชสมภพในพระราชวังฤดูร้อนในเขตชานเมืองเอเธนส์ พระองค์สืบราชบัลลังก์ในพ.ศ. 2460 ระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่งหลังจากที่พระราชบิดาของพระองค์สละราชสมบัติเนื่องจากขัดแย้งกับอีเลฟเทริออส เวนิเซลอส เขาผลักดันให้พระเจ้าคอนสแตนตินที่ 1 แห่งกรีซและพระราชโอรสพระองค์โตเจ้าชายจอร์จ มกุฎราชกุมารแห่งกรีซต้องถูกเนรเทศ[1] พระองค์ไม่มีประสบการณ์ทางการเมืองที่แท้จริง และถูกจำกัดพื้นที่ในพระราชวังของพระองค์เองเอง เวนิเซลอสในฐานะนายกรัฐมนตรีเป็นผู้ปกครองที่มีประสิทธิภาพด้วยการสนับสนุนของ Entente ถึงแม้ว่าสถานะของจักรพรรดิจะลดลงพระเจ้าอเล็กซานเดอร์สนับสนุนกองกำลังกรีกระหว่างสงครามกับจักรวรรดิออตโตมัน และบัลแกเรีย[2] ภายใต้รัชสมัยของพระองค์อาณาเขตของกรีซเพิ่มมากขึ้นตามชัยชนะของ Entente และพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและระยะแรกของสงครามกรีก-ตุรกี (1919–1922)พระเจ้าอเล็กซานเดอร์อภิเษกสมรสกับอัสปาซียา มาโนสในปี พ.ศ. 2462 กระตุ้นให้เกิดเรื่องอื้อฉาวที่สำคัญที่ทำให้ทั้งสองพระองค์ออกจากกรีซเป็นเวลาหลายเดือน ไม่นานหลังจากที่กลับไปกรีซกับพระมเหสี พระเจ้าอเล็กซานเดอร์ถูกกัดโดยลิงบาร์บารีในประเทศและเสียชีวิตจากโรคโลหิตเป็นพิษ[3] การเสียชีวิตอย่างกะทันหันของกษัตริย์ทำให้เกิดคำถามเกี่ยวกับการอยู่รอดของสถาบันพระมหากษัตริย์และทำให้การปกครองในระบอบการปกครองของ Venizelist ล้มเหลว หลังจากพ่ายแพ้การเลือกตั้งทั่วไปและการลงประชามติพระเจ้าคอนสแตนตินที่ 1 แห่งกรีซได้รับการเชิญเสด็จนิวัติ