ในบันทึกประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ ที่ซือหม่า เชียน บันทึกไว้ ระบุว่า พระองค์เป็นกษัตริย์องค์ที่ 12 แห่งราชวงศ์ซาง พระองค์ครองราชย์ต่อจากพระเจ้าไว่เหริน พระราชบิดา พระองค์ทรงปราบดาภิเษกในปีเกิงเซิน (Chinese: 庚申) กับเป่า (隞)

ในปีแรกที่พระองค์ทรงครองราชย์ พระองค์ทรงย้ายเมืองหลวงไปที่เมืองเซียง (จีน: 相)

ในปีที่สามของการเสวยราชย์ ขุนนางชื่อเผิงป่อ (Chinese: 彭伯) เสียทีพลาดท่าให้กับปี้ (Chinese: 邳) ผู้ก่อกบฏพ่อตนเองอีกครั้ง

ในปีที่สี่ของการเสวยราชย์ กลุ่มคนแดนเถื่อนได้ยกกองพลมาโจมตีอีกครั้ง

ในปีที่ห้าของรัชกาล เซียน (Chinese: 侁人) ได้ยึดเมืองปันเฟิง (Chinese: 班方) แต่ต่อมาภายหลังก็พ่ายแพ้ให้กับ ผู้แทนพระองค์เผิงป่อ กับเว่ยป๋อ (Chinese: 韦伯) และได้ส่งราชทูตกลับคืนสู่ราชวงศ์ชาง

พระองค์ทรงครองราชย์อยู่ 9 ปี จึงสวรรคต ก่อนสวรรคตพระองค์ได้ทำพินัยกรรม มอบราชบัลลังก์ให้ พระเจ้าจูอี่ ครองราชย์ต่อไป[1][2][3]