พินัยกรรมทางการเมืองลงนาม ณ วันเวลาเดียวกับคำสั่งเสียส่วนตัว[3]

พินัยกรรมส่วนแรกพรรณนาแรงจูงใจของฮิตเลอร์ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมานับแต่อาสาเข้าร่วมสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง และกล่าวย้ำข้อกล่าวอ้างของฮิตเลอร์ที่ว่า จะฮิตเลอร์เองก็ดี จะคนอื่นคนใดในเยอรมนีก็ดี ไม่มีใครอยากให้เกิดสงครามเมื่อปี ค.ศ. 1939 ทั้งยังระบุเหตุผลของฮิตเลอร์ที่ประสงค์จะฆ่าตัวตาย พร้อมชื่นชมและขอบคุณชาวเยอรมันที่สนับสนุนและสร้างความสำเร็จด้วยกันตลอดมา[4] ส่วนแรกนี้ยังลงรายละเอียดเรื่องข้อกล่าวอ้างของฮิตเลอร์ที่ว่า ฮิตเลอร์พยายามเลี่ยงไม่ทำสงครามกับชาติอื่น ๆ แล้ว และยกการเกิดสงครามให้เป็นความรับผิดชอบของหนังสือพิมพ์ ดิอินเทอร์เนชันนัลจิว กับผู้ช่วยเหลือหนังสือพิมพ์นี้[5] ฮิตเลอร์ระบุว่า ตนจะไม่ทิ้งเบอร์ลิน แม้มีกำลังน้อยนิดเกินกว่าจะรักษาเมืองไว้ได้ ฮิตเลอร์ยังแถลงเจตนาที่เลือกตายดีกว่าตกในเงื้อมมือศัตรู[6] เขาทิ้งท้ายพินัยกรรมส่วนนี้ด้วยข้อเรียกร้องให้เสียสละและต่อสู้กันต่อไป[6] กับทั้งแสดงความหวังว่า จะรื้อฟื้นขบวนการสังคมนิยมแห่งชาติขึ้นใหม่เพื่อก่อให้เกิด "ประชาคมประชาชาติที่แท้จริง" (true community of nations)[5]

พินัยกรรมส่วนที่สองระบุเจตนาของฮิตเลอร์เกี่ยวกับรัฐบาลเยอรมนีและพรรคนาซีหลังจากที่เขาสิ้นชีพแล้ว กับทั้งรายละเอียดเรื่องใครจะสืบตำแหน่งเขา เขายังให้ไล่แฮร์มัน เกอริง ออกจากพรรคและจากตำแหน่งราชการทุกตำแหน่ง และยกเลิกกฤษฎีกาฉบับ ค.ศ. 1941 ที่ตั้งเกอริงเป็นผู้สืบตำแหน่งเขาหลังเขาเสียชีวิตแล้ว พินัยกรรมระบุให้ตั้งคาร์ล เดอนิทซ์ เป็นประธานาธิบดีและผู้บัญชาการทหาร แทนที่เกอริง[7] พินัยกรรมยังให้ไล่ไฮน์ริช ฮิมเลอร์ ออกจากพรรคและตำแหน่งราชการทุกตำแหน่ง ฐานที่พยายามเจรจาสันติภาพกับสัมพันธมิตรตะวันตกโดยที่ฮิตเลอร์ไม่รับรู้และไม่อนุญาต[6] นอกจากนี้ ฮิตเลอร์ให้เรียกเกอริงและฮิมเลอร์ว่า กบฏ[8]

ฮิตเลอร์ให้ตั้งบุคคลต่อไปนี้เป็นคณะรัฐมนตรีชุดใหม่และเป็นผู้นำประเทศ[9]

• ประธานาธิบดีไรช์ (Reichspräsident), รัฐมนตรีการสงคราม (Kriegsminister) และผู้บัญชาการใหญ่กองทัพเรือ (Oberbefehlshaber der Kriegsmarine) ได้แก่ จอมพลเรือคาร์ล เดอนิทซ์
• นายกรัฐมนตรีไรช์ (Reichskanzler) ได้แก่ ดร.โยเซ็ฟ เกิบเบิลส์
• รัฐมนตรีประจำพรรค (Parteiminister) ได้แก่ มาร์ทีน บอร์มัน
• รัฐมนตรีต่างประเทศ (Aussenminister) ได้แก่ อาร์ทัวร์ ไซส์-อินควาร์ท
• รัฐมนตรีมหาดไทย (Innenminister) ได้แก่ เกาไลเทอร์ เพาล์ กีสเลอร์
• ผู้บัญชาการใหญ่กองทัพบก (Oberbefehlshaber des Heeres) ได้แก่ จอมพล แฟร์ดีนันท์ เชอร์เนอร์
• ผู้บัญชาการใหญ่กองทัพอากาศ (Oberbefehlshaber der Luftwaffe): จอมพล โรแบร์ท ริทเทอร์ ฟ็อน ไกรม์
• ไรชส์ฟือเรอร์-เอ็สเอ็สและอธิบดีตำรวจ (Reichsführer-SS und Chef der Deutschen Polizei): เกาไลเทอร์ คาร์ล ฮังเคอ
• รัฐมนตรีเศรษฐการ (Wirtschaft) ได้แก่ วัลเทอร์ ฟุงค์
• รัฐมนตรีกสิกรรม (Landwirtschaft) ได้แก่ แฮร์แบร์ท บัคเคอ
• รัฐมนตรียุติธรรม (Justiz) ได้แก่ อ็อทโท ทีรัค
• รัฐมนตรีวัฒนธรรม (Kultur) ได้แก่ ดร.กุสทัพ อาด็อล์ฟ เชล
• รัฐมนตรีโฆษณาการ (Propaganda) ได้แก่ ดร.แวร์เนอร์ เนามัน
• รัฐมนตรีคลัง (Finanzen) ได้แก่ กราฟ ชเวรีน ฟ็อน โครซิค
• รัฐมนตรีแรงงาน (Arbeit) ได้แก่ ดร.เทโอ ฮุฟเฟาเออร์
• กระทรวงยุทธภัณฑ์ (Rüstung) ได้แก่ คาร์ล-อ็อทโท เซาร์
• ผู้บังคับการแนวร่วมแรงงานเยอรมันและสมาชิกคณะรัฐมนตรี (Leiter der Deutschen Arbeitsfront und Mitglied des Reichskabinetts: Reichsminister) ได้แก่ ดร.โรแบร์ท ไล

พินัยกรรมมีพยาน คือ โยเซ็ฟ เกิบเบิลส์, มาร์ทีน บอร์มัน, พลเอก วิลเฮ็ล์ม บวร์คดอร์ฟ, และพลเอก ฮันส์ เครพส์[3]

ครั้นบ่ายวันที่ 30 เมษายน ค.ศ. 1945 ราวหนึ่งวันครึ่งหลังจากฮิตเลอร์ลงนามในบันทึกความประสงค์และพินัยกรรมแล้ว ฮิตเลอร์กับเบราน์ผู้เป็นภริยาก็ฆ่าตัวตาย[10] เกิบเบิลส์, พลเอก บวร์คดอร์ฟ, และพลเอก เครพส์ ฆ่าตัวตายตามไปในอีกสองวันถัดมา ส่วนบอร์มันฆ่าตัวตายในวันที่ 2 พฤษภาคม ค.ศ. 1945 เพื่อไม่ให้ทหารโซเวียตที่ล้อมเบอร์ลินอยู่จับตัวได้[11]