12 สถานที่ได้รับการคัดเลือกและประกาศเมื่อวันที่ 19 กันยายน ค.ศ. 2014[2]

แต่ละเมืองจะเป็นเจ้าภาพในจัดการแข่งขันรอบแบ่งกลุ่มสามกลุ่ม และอีกหนึ่งนัดในรอบ 16 ทีมหรือรอบรองชนะเลิศ การจัดสรรการแข่งขันสำหรับ 12 สนามมีดังต่อไปนี้:

• รอบแบ่งกลุ่ม, 16 ทีม, รองชนะเลิศ และชิงชนะเลิศ ลอนดอน (อังกฤษ)
• รอบแบ่งกลุ่มและก่อนรองชนะเลิศ: มิวนิก (เยอรมนี), บากู (อาเซอร์ไบจาน), เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก (รัสเซีย), โรม (อิตาลี)
• รอบแบ่งกลุ่มและ 16 ทีม: โคเปนเฮเกน (เดนมาร์ก), บูคาเรสต์ (โรมาเนีย), อัมสเตอร์ดัม (เนเธอร์แลนด์), ดับลิน (สาธารณรัฐไอร์แลนด์), บิลบาโอ (สเปน), บูดาเปสต์ (ฮังการี), กลาสโกว์ (สกอตแลนด์)

เมืองเจ้าภาพนั้นแบ่งออกเป็นหกการจับคู่ โดยอิงตามพื้นฐานของความแข็งแกร่งด้านการกีฬา (สมมติว่าทีมเจ้าภาพทุกคนมีคุณสมบัติ), การพิจารณาทางภูมิศาสตร์ และข้อจำกัดด้านความปลอดภัยหรือการเมือง การจับคู่จัดสรรให้กับกลุ่มโดยใช้วิธีการสุ่มเมื่อวันที่ 7 ธันวาคม 2017 แต่ละประเทศเจ้าภาพที่ผ่านการรับรองจะเล่นอย่างน้อยสองนัดแบบเหย้า การจับคู่สถานที่กลุ่มมีดังนี้:[3]

• กลุ่มเอ: โรม (อิตาลี) และ บากู (อาเซอร์ไบจาน)
• กลุ่มบี: เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก (รัสเซีย) และ โคเปนเฮเกน (เดนมาร์ก)
• กลุ่มซี: อัมสเตอร์ดัม (เนเธอร์แลนด์) และ บูคาเรสต์ (โรมาเนีย)
• กลุ่มดี: ลอนดอน (อังกฤษ) และ กลาสโกว์ (สกอตแลนด์)
• กลุ่มอี: บิลบาโอ (สเปน) และ ดับลิน (สาธารณรัฐไอร์แลนด์)
• กลุ่มเอฟ: มิวนิก (เยอรมนี) และ บูดาเปสต์ (ฮังการี)