นักปรัชญาบางส่วน โดยเฉพาะสายลัทธิเพลโต เชื่อว่าคำนาม (noun) ทุกคำ ล้วนมีเพื่อระบุถึงสัต (entity) หนึ่งเสมอ ในขณะที่นักปรัชญาบางส่วนโต้แย้งว่าคำนาม (noun) อาจไม่ได้เป็นการขานชื่อสัต (entity) เสมอไป แต่เป็นการอ้างถึงแบบชวเลข (shorthand) ถึงทั้งกลุ่มของกรรมภาษา (object) หรือเหตุการณ์ (event) ในมุมมองแบบนี้ จิต (mind) แทนที่จะสื่อถึงสัต กลับใช้สื่อถึงกลุ่มของเหตุการณ์ทางจิต (mental events) ซึ่งบุคคล (person) หนึ่งเคยได้พบหรือมีประสบการณ์, สื่อถึงกลุ่มของบุคคล ที่ซึ่งมีคุณลักษณะบางประการร่วมกันในมุมมองของสังคม (society) และกลุ่มของกิจกรรมทางปัญญาเฉพาะประเภทในมุมมองของเรขาคณิต (geometry)[7]แม่แบบ:Qn ระหว่างสองขั้วของสัจนิยมเพลโต (Platonic realism) และ นามนิยม ยังมีสัจนิยมสายกลาง (Moderate realism) อีก