คำว่า "ภาษา" ในภาษาไทยนั้น มาจากภาษาบาลี ภาสา และ ภาษาสันสกฤต ภาษา อย่างไรก็ตาม ในภาษาตระกูลขร้า-ไทอื่นที่มีคำศัพท์บาลีและสันสกฤตน้อยกว่าภาษาไทยนั้น มักใช้คำที่มีรากศัพท์เดียวกับคำว่า "ความ" ในภาษาไทย เช่น ภาษาไทใหญ่ใช้ กว๊าม (ၵႂၢမ်း) "ภาษา, "คำ" และ กว๊ามล๊าว (ၵႂၢမ်းလၢဝ်း) "ภาษาลาว", ภาษาถิ่นพายัพใช้ กำ (คำ) "ภาษา, คำ" และ กำไท (คำไธ) "ภาษาไทย", ภาษาไทดำใช้ กว๊าม (ꪀꪫꪱꪣ) "ภาษา, คำ" และ กว๊ามแกว (ꪵꪀꪫ) "ภาษาเวียดนาม", และภาษาไทลื้อใช้ ก๊ำ (ᦨᦱᧄ) "ภาษา, คำ" และ ก๊ำไถ่ (ᦒᦺ) "ภาษาไทย" เป็นต้น ดั่งนั้น หากคำว่า "ความ" ในภาษาไทยยังมีการใช้เหมือนภาษาตระกูลไท-ไตดั่งกล่าว "ความไทย" ควรแปลว่า "ภาษาไทย"