สัทวิทยา ของ ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน

ภาษากวางตุ้งมาตรฐานสามารถประสมต้นพยางค์ (พยัญชนะต้น) กับท้ายพยางค์ (สระและพยัญชนะสะกด) ได้ประมาณ 630 เสียง โดยไม่นับเสียงวรรณยุกต์

ต้นพยางค์

 ริมฝีปากฟันหรือปุ่มเหงือกเพดานแข็งเพดานอ่อนเส้นเสียง
ปกติผสมเสียดแทรกปกติห่อริมฝีปาก
เสียงนาสิก/m/
(ม)		/n/
(น)		  /ŋ/
(ง)		  
เสียงกัก
(ไม่ก้อง)		สิถิล/p/
(ป)		/t/
(ต)		/t͡s/
(ตซ คล้าย จ)		 /k/
(ก)		/kʷ/
(กว)		( /ʔ/ )
(อ)
ธนิต/pʰ/
(พ)		/tʰ/
(ท)		/t͡sʰ/
(ทซ คล้าย ช)		 /kʰ/
(ค)		/kʷʰ/
(คว)		 
เสียงเสียดแทรก/f/
(ฟ)		 /s/
(ซ)		   /h/
(ฮ)
เสียงเปิด /l/
(ล)		 /j/
(ย)		 /w/
(ว)		 

นักภาษาศาสตร์บางท่านจัดว่า /j/ และ /w/ เป็นส่วนหนึ่งของท้ายพยางค์ซึ่งมากับเสียงสระ /i/ และ /u/ ตามลำดับ เหมือนกับภาษาจีนกลาง บางท่านก็วิเคราะห์ว่า /ʔ/ มาจากเสียงสระ เมื่อพยางค์นั้นไม่มีเสียงของพยัญชนะต้น

ในกลุ่มเสียงฐานฟันหรือปุ่มเหงือกสามารถเปลี่ยนแปรไปได้ /t/ กับ /tʰ/ จะอยู่ที่ฐานฟัน ในขณะที่ /t͡s/, /t͡sʰ/, /s/ ซึ่งออกเสียงที่ฐานปุ่มเหงือก.

ผู้ที่พูดภาษากวางตุ้งมาตรฐานบางคนไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่าง /n/ กับ /l/ โดยจะออกเสียงเป็น /l/ และระหว่าง /ŋ/ กับหน่วยเสียงว่าง ซึ่งก็จะออกเสียงแต่หน่วยเสียงว่าง

ท้ายพยางค์

เสียงสระในภาษากวางตุ้งมาตรฐาน
[aː] (อา)[ɛː] (แอ)[ɔː] (ออ)[œː] (เออ)[iː] (อี)[uː] (อู)[yː] (อวือ)
ยาวสั้นยาวสั้นยาวสั้นยาวสั้นยาวยาวยาว
/-i/, /-y/
(-ย)		[aːi]
(อาย)		[ɐi]
(ไอ)		 [ei]
(เอ็ย)		[ɔːy]
(ออย)		  [ɵy]
(เอย)		 [uːy]
(อูย)		 
/-u/
(-ว)		[aːu]
(อาว)		[ɐu]
(เอา)		[ɛːu]¹
(แอว)		  [ou]
(อว)		  [iːu]
(อีว)		  
/-m/
(-ม)		[aːm]
(อาม)		[ɐm]
(อำ)		[ɛːm]¹
(แอม)		     [iːm]
(อีม)		  
/-n/
(-น)		[aːn]
(อาน)		[ɐn]
(อัน)		[ɛːn]¹
(แอน)		 [ɔːn]
(ออน)		  [ɵn]
(เอิน)		[iːn]
(อีน)		[uːn]
(อูน)		[yːn]
(อวืน)
/-ŋ/
(-ง)		[aːŋ]
(อาง)		[ɐŋ]
(อัง)		[ɛːŋ]
(แอง)		[eŋ]
(เอ็ง)		[ɔːŋ]
(ออง)		[oŋ]
(อง)		[œːŋ]
(เอิง)		    
/-p/
(-บ)		[aːp]
(อาบ)		[ɐp]
(อับ)		[ɛːp]¹
(แอบ)		     [iːp]
(อีบ)		  
/-t/
(-ด)		[aːt]
(อาด)		[ɐt]
(อัด)		[ɛːt]¹
(แอด)		 [ɔːt]
(ออด)		 [œːt]¹
(เอิด)		[ɵt]
(เอิด)		[iːt]
(อีด)		[uːt]
(อูด)		[yːt]
(อวืด)
/-k/
(-ก)		[aːk]
(อาก)		[ɐk]
(อัก)		[ɛːk]
(แอก)		[ek]
(เอ็ก)		[ɔːk]
(ออก)		[ok]
(อก)		[œːk]
(เอิก)		    

และพยางค์นาสิกอีก 2 พยางค์ได้แก่ [m̩] (ทำปาก ม แล้วเปล่งเสียง), [ŋ̩] (ทำปาก ง แล้วเปล่งเสียง)

¹ ท้ายพยางค์ [ɛːu], [ɛːm], [ɛːn], [ɛːp], [ɛːt], [œːt] พบได้เฉพาะภาษาพูดเท่านั้น ซึ่งไม่มีการวิเคราะห์หรือการแทนด้วยอักษรโรมัน

วรรณยุกต์

เสียงวรรณยุกต์ในภาษากวางตุ้งมาตรฐานมี 6 เสียง ถึงแม้ว่าการเรียนการสอนดั้งเดิมสอนว่ามี 9 เสียง แต่ก็มี 3 เสียงที่ซ้ำกัน ซึ่งขึ้นอยู่กับว่าพยางค์นั้นเป็นพยางค์เปิด (คำเป็น) หรือพยางค์ปิด (คำตาย)

พยางค์พยางค์เปิดพยางค์ปิด
หมายเลข1234567 (หรือ 1)8 (หรือ 3)9 (หรือ 6)
ระดับเสียงสูง,
สูง-กลาง		กลาง-สูงกลางกลาง-ต่ำ,
ต่ำ		ต่ำ-กลางกึ่งต่ำสูงกลางกึ่งต่ำ
ตัวอย่าง詩史試時市是識錫食
เสียงอ่าน/si˥/,
/si˥˧/		/si˧˥//si˧//si˨˩/,
/si˩/		/si˩˧//si˨//sek˥//sɛk˧//sek˨/
กำกับเครื่องหมายsí, sîsǐsīsi̖, sı̏si̗sìséksɛ̄ksèk
ระบบเยลsī, sìsísisīh, sìhsíhsihsīkseksihk
เสียง