สัทวิทยา ของ ภาษาบีซู

หน่วยเสียงที่เป็นได้ทั้งพยัญชนะต้นและพยัญชนะท้ายมี 8 หน่วยเสียง ได้แก่ /m/, /n/, /ŋ/, /p/, /t/, /k/, /w/ และ /j/
หน่วยเสียงพยัญชนะควบมี 12 หน่วยเสียง ได้แก่ /ml/, /mj/, /bl/, /bj/, /kl/, /kw/, /kj/, /kʰl/, /kʰj/, /pl/, /pʰl/ และ /pʰj/ เกิดในตำแหน่งต้นพยางค์เท่านั้น
พยัญชนะ /m̥/, /n̥/, /ŋ̥/, /l̥/, /j̥/ ออกเสียงคล้ายมีลมนำหน้า แต่ปัจจุบันเสียงลมนำหน้าลดลงหรือไม่มีแล้ว[5]
หน่วยเสียง /f/ พบเฉพาะในคำยืม

ระบบเสียงภาษาบีซูถิ่นดอยชมภูมีเฉพาะสระเดี่ยว โดยสระประสม /ia/ ปรากฏเฉพาะในคำยืม เช่น /ʔet͡ɕʰia/ 'เอเชีย'
ความสั้นยาวของเสียงสระไม่ทำให้ความหมายของคำเปลี่ยนแปลง แต่สระที่มีพยัญชนะท้ายเป็น /m/, /n/, /ŋ/, /w/, /j/ มักมีเสียงยาวกว่าสระที่มีพยัญชนะท้ายเป็น /p/, /t/, /k/ อย่างไรก็ตาม ระบบเขียนอักษรไทยใช้รูปสระเสียงยาวในทุกบริบท
สระในพยางค์เปิดจะเป็นเสียงยาวตามด้วยเสียงกักที่เส้นเสียง เช่น /j̥a/ [j̥aːʔ] 'ไก่'; /kʰɛ/ [kʰɛːʔ] 'กลัว'

ภาษาบีซูถิ่นดอยชมภูมีหน่วยเสียงวรรณยุกต์ 3 หน่วยเสียง[7] ได้แก่

แหล่งที่มา