ปัจจัยต่าง ๆ ทั้งทางสังคม วัฒนธรรม ชาติพันธุ์ และภาษาล้วนมีผลให้เกิดการก่อการกำเริบในภาคใต้และภาคตะวันออกของยูเครนซึ่งต่อมาปะทุเป็นสงครามรัสเซีย-ยูเครน ในฐานะผลสืบเนื่องจากการปฏิวัติแห่งศักดิ์ศรี (Revolution of Dignity) ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า นับตั้งแต่ยูเครนได้รับเอกราชจากสหภาพโซเวียตในปี 1991 ความแตกแยกทั้งทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม ประกอบกับโครงสร้างของรัฐที่อ่อนแอ ล้วนเป็นผลให้การสร้างอัตลักษณ์ร่วมของชาติยูเครนไม่เกิดขึ้น[1] ในภาคตะวันออกและภาคใต้ของยูเครนใช้ภาษารัสเซียเป็นภาษาหลักแม้กระทั่งในหมู่ชาวยูเครนเองอันเป็นผลมาจากทั้งการทำให้กลายเป็นรัสเซียและการตั้งรกรากของกลุ่มชาติพันธุ์รัสเซียนับตั้งแต่ในสมัยจักรวรรดิรัสเซีย ประชากรในพื้นที่เป็นชาวไครเมียซึ่งเป็นกลุ่มชาติพันธุ์รัสเซียที่ตั้งรกรากในพื้นที่นับตั้งแต่การขับไล่ชาวตาตาร์ไครเมียโดยโจเซฟ สตาลิน ผู้นำโซเวียต หลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง ลักษณะต่าง ๆ เหล่านี้แตกต่างสุดขั้วกับภาคตะวันตกและภาคกลางซึ่งในประวัติศาสตร์เคยอยู่ภายใต้ปกครองของจักรวรรดิต่าง ๆ ทั้งเครือจักรภพโปแลนด์–ลิทัวเนียและจักรวรรดิออสเตรีย[2] ในพื้นที่นี้ อัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ ภาษา และความเป็นชาติอย่างยูเครนล้วนคงอยู่อย่างเหนียวแน่นความขัดแย้งระหว่างสองกลุ่มที่แตกต่างกันทั้งในทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมได้ปะทุเป็นความขัดแย้งในทางการเมืองและสังคมภายหลังเหตุการณ์ยูโรไมดานซึ่งเริ่มขึ้นจากการที่วิกตอร์ ยานูกอวึช ประธานาธิบดียูเครน ปฏิเสธการลงนามในความตกลงสมาคมกับสหภาพยุโรปเมื่อวันที่ 21 พฤศจิกายน 2013[3] มีแรงสนับสนุนให้ยูเครนสร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับสหภาพยุโรปอย่างมากในภาคกลางและภาคตะวันตก ในขณะที่ภาคใต้และภาคตะวันออกสนับสนุนให้กระชับความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับรัสเซีย ท้ายที่สุด ยานูกอวึชถูกบังคับให้ลาออกจากตำแหน่งในเดือนกุมภาพันธ์ 2014 ตามมาด้วยการประท้วงสนับสนุนรัสเซียในภาคใต้และภาคตะวันออกซึ่งให้ความสำคัญกับความผูกพันกับรัสเซียในทางประวัติศาสตร์ ภาษา และต่อต้านขบวนการยูโรไมดาน[4]