ช่วงสมัยของโรมันโบราณได้มีการหยิบยืมศิลปะมวยปล้ำเข้ามาจากกรีกแต่โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นวิธีการต่อสู้ที่ดุเดือดมากกว่า และในช่วงยุคกลางหรือที่เราเรียกว่าศตวรรษที่15 มวยปล้ำยังคงมีความนิยมที่แพร่หลายและเป็นสิ่งบันเทิงในหมู่ผู้สูงศักดิ์และครอบครัวของเชื้อพระวงศ์ซึ่งรวมถึงในประเทศฝรั่งเศส ประเทศญี่ปุ่น และประเทศอังกฤษชาวอเมริกันในช่วงเริ่มแรกได้นำวัฒนธรรมที่แข็งแกร่งของมวยปล้ำเข้ามาหลังจากที่มวยปล้ำได้มีการเผยแพร่ในประเทศอังกฤษแล้ว และพบว่าชาวอเมริกันดั้งเดิมก็ชื่นชอบมวยปล้ำเป็นอย่างมาก มวยปล้ำสมัครเล่นรุ่งโรจน์ในช่วงต้นที่สหรัฐอเมริกาและเป็นกิจกรรมที่นิยมในช่วงงานรื่นเริง งานเลี้ยงฉลองวันหยุด และกีฬาของกองทัพ

การจัดการแข่งขันมวยปล้ำระดับชาติที่สหรัฐอเมริกาเริ่มต้นครั้งแรกในเมืองนิวยอร์กในปี ค.ศ. 1888 ขณะที่แชมป์กีฬามวยปล้ำในกีฬาโอลิมปิกยุคใหม่มีขึ้นในปี ค.ศ. 1904 ที่เมืองเซนต์หลุยส์ รัฐมิสซูรี ในปี ค.ศ. 1912 ที่ประเทศเบลเยี่ยม แชมป์มวยปล้ำของ NCAA Wrestling มีขึ้นในปี ค.ศ. 1912 ณ รัฐไอโอวา เมืองเอมส์ มวยปล้ำสหรัฐเริ่มเป็นพื้นฐานของกีฬามวยปล้ำสมัครเล่นในปี ค.ศ. 1983 และมีการจัดลำดับขั้นในแต่ละช่วงของอายุนักแข่งขัน

มวยปล้ำยังเป็นกีฬาอันดับต้นในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกที่กรุงเอเธนส์ในปี ค.ศ. 1896 ซึ่งรวมถึงการแข่งขันรูปแบบ Greco-roman โดยไม่มีการจำกัดน้ำหนักผู้เข้าแข่งขัน

ในระดับวิทยาลัย มวยปล้ำไม่ใช่เพียงแค่การต่อสู้ระหว่างกันบนเสื่อ แต่รวมถึงการต่อสู้ในแบบการหัก 45 องศา และรวมถึงการโจมทีทางด้านหลังหรือที่เรียกว่าล็อกเพื่อเก็บคะแนน

ในปี ค.ศ. 1908 มวยปล้ำแบบ Greco-roman ได้ถูกบรรจุใหม่ในกีฬาโอลิมปิก รูปแบบอิสระก็ได้ถูกบรรจุลงในกีฬาโอลิมปิกด้วยเช่นกันในปี ค.ศ. 1904

เมื่อเดือนกันยายน ค.ศ. 2001 สมาคมกีฬาโอลิมปิกสากลได้นำประเภทกีฬามวยปล้ำเพิ่มขึ้นเป็นอีกสองแบบคือ

1. มวยปล้ำหญิงถูกบรรจุในกีฬาโอลิมปิกเมื่อปี ค.ศ. 2004 แบ่งออกเป็น 4 ประเภทน้ำหนัก
2. ลดประเภทน้ำหนักในนักกีฬาชายลงจากอายุ 16 เป็นอายุ 14 ในประเภท Greco-roman และประเภทอิสระ