มารี-กีย์มีน เบอนัวเกิดในกรุงปารีสเป็นบุตรีของข้าราชการ การฝึกการเขียนภาพเริ่มขึ้นในปี ค.ศ. 1781 ภายใต้เอลีซาแบ็ต-หลุยส์ วีเฌ-เลอเบริง ต่อมาในปี ค.ศ. 1786 ก็ได้เข้าทำงานในห้องเขียนภาพของฌัก-หลุยส์ ดาวีด พร้อมกับน้องสาวมารี-เอลีซาแบ็ต ลาวีล-เลอรู

กวีชาร์ล-อาลแบร์ เดอมูตีเย ผู้มีโอกาสได้พบมารีในปี ค.ศ. 1784 มีความประทับใจในตัวของมารีจนนำไปสร้างเป็นตัวละครเอมีลีในงานชื่อ “Lettres à Émilie sur la mythologie” (ค.ศ. 1801)

ในปี ค.ศ. 1791 มารีแสดงผลงานของตนเองเป็นครั้งแรกใน “นิทรรศการศิลปะแห่งปารีส” (Salon de Paris) โดยแสดงงานที่ได้รับแรงบันดาลใจจากตำนานเทพ “Psyché faisant ses adieux à sa famille” ภาพอีกภาพหนึ่งที่เขียนในช่วงเวลาเดียวกันคือภาพ “L'Innocence entre la vertu et le vice” ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากตำนานเทพเช่นกัน ทำให้เห็นถึงทัศนคติทางด้านสตรีนิยม (feminism) และความเท่าเทียมกันระหว่างเพศของมารี—ในภาพนี้มารีใช้ตัวแบบชายเป็น “มลทิน” (vice) แทนที่จะใช้สตรีตามธรรมเนียมที่ทำกันมา ในปี ค.ศ. 1793 มารีสมรสกับทนายความปิแยร์-แว็งซ็องต์ เบอนัว

งานของมารีมีอิทธิพลมาจากงานเขียนของฌัก-หลุยส์ ดาวีด และเริ่มเขียนจิตรกรรมประวัติศาสตร์เพิ่มขึ้นตั้งแต่ปี ค.ศ. 1795 ในปี ค.ศ. 1800 มารีก็แสดงภาพ “Portrait d'une négresse” (ภาพเหมือนสตรีผิวดำ) ที่นิทรรศการ หลังจากที่ได้มีการเลิกทาสหกปีก่อนหน้านั้น ภาพนี้กลายเป็นสัญลักษณ์ของการปลดปล่อยสิทธิของสตรีและคนผิวดำ ต่อมาพระเจ้าหลุยส์ที่ 18 ซื้อภาพสำหรับชาติในปี ค.ศ. 1818

ในปี ค.ศ. 1803 มารีได้รับงานจ้างชิ้นสำคัญให้เขียนภาพเหมือนเต็มพระองค์ของจักรพรรดินโปเลียน—Premier Consul Français เป็นภาพที่เขียนเพื่อที่จะส่งไปยังเมืองเกนต์ที่ฝรั่งเศสเพิ่งยึดได้ตามสนธิสัญญาลูว์เนวีลในปี ค.ศ. 1801 ในช่วงเดียวกันมารีก็ยังได้รับเหรียญทองจากนิทรรศการศิลปะแห่งปารีสในปี ค.ศ. 1804 และได้รับรายได้จากรัฐบาลฝรั่งเศส ในช่วงนี้มารีก็เปิดห้องเขียนภาพสำหรับฝึกจิตรกรสตรี

แต่การเป็นจิตรกรของมารีได้รับผลกระทบกระเทือนจากบรรยากาศทางการเมือง เมื่อสามีผู้สนับสนุนสถาบันพระมหากษัตริย์ได้รับการเสนอชื่อโดย Conseil d'État ระหว่างหลัง ค.ศ. 1814 ในการฟื้นฟูราชวงศ์บูร์บง แม้ว่ามารีจะอยู่ในช่วงที่เป็นที่นิยมที่สุดทางงานอาชีพและก็ต้องละทิ้งทั้งการเขียนภาพและการแสดงภาพ เพราะ devoir de réserve และจากความเข้มงวดของฝ่ายตรงข้าม