มันมีพื้นฐานมาจากโครงสร้างของเบลล์ 205 เบลล์ 212 นั้นเดิมทีถูกสร้างให้กับกองกำลังของแคนาดาภายใต้ชื่อซียูเอช-1เอ็น ทวินฮิวอี้ ต่อมาแคนาดาได้ใช้ระบบชื่อใหม่และมันก็ถูกตั้งชื่อใหม่ว่าซีเอช-135 ทวินฮิวอี้[2] ทางแคนาดาได้อนุมัติการพัฒนาเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2511[1] และได้ทำการซื้อ 50 ลำพร้อมการส่งที่เกิดขึ้นในเดือนพฤษภาคมพ.ศ. 2514[3]

ทางกองทัพสหรัฐฯ ไม่สนใจที่จะซื้อทวินฮิวอี้ การซื้อเครื่องบินของสหรัฐฯ ถูกโต้แย้งโดยประธานคณะกรรมการด้านอาวุธในตอนนั้นที่ชื่อเมนดัล ริเวอร์ส ริเวอร์สคิดเช่นนั้นเพราะเครื่องยนต์ของเครื่องบินนั้นถูกผลิตในแคนาดา รัฐบาลแคนาดาไม่ได้สนับสนุนการมีส่วมเกี่ยวของของสหรัฐฯ ในเวียดนามและได้โต้แย้งนโยบายของสหรัฐฯ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ริเวอร์สยังได้คำนึงถึงการจัดซื้อเครื่องยนต์ที่อาจให้ผลทางลบต่อการค้าขายกับแคนาดา สภาคองเกรสทำการอนุมัติการซื้อเมื่อสหรัฐฯ เป็นผู้สร้างเครื่องยนต์เองเท่านั้น เมื่อสำเร็จผลกองทัพสหรัฐฯ ก็สั่งซื้อเบลล์ 212 จำนวน 294 ลำภายใต้ชื่อยูเอช-1เอ็น พร้อมการส่งในปีพ.ศ. 2513[3]

ไม่เหมือนกับของแคนาดา ในสหรัฐฯ ยูเอช-1เอ็นได้รับชื่ออย่างเป็นทางการว่า"ไอโรควอยส์"จากยูเอช-1 ถึงแม้ว่าบุคคลในสหรัฐฯ มักจะเรียกมันว่า"ฮิวอี้"หรือ"ทวินฮิวอี้"ก็ตาม[4]

เบลล์ 412 เป็นการพัฒนาเพิ่มเติมของเบลล์ 212 ความแตกต่างตือการใช้ระบบสี่ใบพัด[3]