การจัดสรรที่นั่งในระบบสัดส่วนบัญชีรายชื่อสามารถกระทำได้หลายวิธี โดยวิธีหลักที่ใช้กันมากสองวิธีได้แก่

• วิธีค่าเฉลี่ยสูงสุด รวมถึงวิธีโดนต์ (D'Hondt method) ซึ่งใช้ในกัมพูชา โครเอเชีย บราซิล บัลแกเรีย โปแลนด์ ฟินแลนด์ สเปน ออสเตรีย อาร์เจนตินา อาร์มีเนีย อิสราเอล เอสโตเนีย แอลเบเนีย และประเทศอื่น ๆ และวิธีแซ็งต์-ลากูว์ (Sainte-Laguë method) ซึ่งใช้ในนอร์เวย์ นิวซีแลนด์ สวีเดน และเยอรมนี (ในสภาบุนเดิสทาคและอีกหกรัฐ)
• วิธีเหลือเศษสูงสุด รวมถึงวิธีแฮมิลตัน

ระบบสัดส่วนแบบบัญชีรายชื่อยังสามารถใช้ได้ในแบบลูกผสม (ไฮบริด) เช่น ระบบเสริมสมาชิก

วิธีการจัดสรรที่นั่งหลักได้แก่[4]

• วิธีโดนต์แบบปรับแต่ง (เอื้อต่อพรรคขนาดเล็ก)
• วิธีฮันติงตัน-ฮิลล์ (เอื้อต่อพรรคขนาดเล็ก-เพียงเล็กน้อย)
• วิธีเว็บสเตอร์/แซ็งต์-ลากูว์ โควตาแฮร์ (เอื้อต่อพรรคขนาดเล็ก-เพียงเล็กน้อยหากไม่ได้ปรับแต่ง และไม่มีเกณฑ์การใช้คะแนนเสียงขั้นต่ำ)
• โควตาดรูป (เอื้อต่อพรรคขนาดใหญ่-เพียงเล็กน้อย)
• วิธีโดนต์ (เอื้อต่อพรรคขนาดใหญ่-เพียงเล็กน้อย)[5]
• โควตาอิมเปรีอาลี (เอื้อต่อพรรคขนาดใหญ่-มาก)

ในขณะที่การเลือกใช้สูตรคำนวนนั้นมีความสำคัญ อีกเรื่องที่ไม่แพ้กันคือ ขนาดของเขตเลือกตั้ง (จำนวนที่นั่งของแต่ละเขตเลือกตั้ง) ยิ่งขนาดใหญ่ขึ้นเท่าใด ยิ่งทำให้ระบบการลงคะแนนเป็นสัดส่วนมากขึ้นเท่านั้น โดยหากจะให้เป็นสัดส่วนมากที่สุดคือเมื่อไม่มีการแบ่งเขตเลือกตั้งโดยถือว่าทั้งประเทศคือเขตเลือกตั้งเดียว นอกจากนั้นในบางประเทศ ระบบการลงคะแนนแบ่งออกเป็นสองระดับ ระดับประเทศสำหรับพรรคการเมือง และระดับเขตเลือกตั้งสำหรับผู้สมัคร พร้อมทั้งบัญชีรายชื่อซึ่งถือเป็นส่วนหนึ่งของระดับประเทศ ในกรณีนี้ ขนาดของเขตเลือกตั้งนั้นไม่มีความเกี่ยวข้องหากการจัดสรรที่นั่งนั้นคำนวนมาจากคะแนนเสียงระดับประเทศ