ไม่ได้รับการรับรองจากรัฐอื่น

• โซมาลีแลนด์[1] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2534) - ไม่มีรัฐใดประกาศยอมรับการแยกตัวออกมาจากโซมาเลีย

ได้รับการรับรองจากรัฐซึ่งไม่ใช่รัฐสมาชิกสหประชาชาติ

• ทรานส์นีสเตรีย[2] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2533) - ได้รับการรับรองจากอับฮาเซีย, เซาท์ออสซีเซีย และสาธารณรัฐนากอร์โน-คาราบัค ส่วนรัฐสมาชิกสหประชาชาติรับรองว่าเป็นส่วนหนึ่งของมอลโดวา
• สาธารณรัฐนากอร์โน-คาราบัค[3] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2534) - ได้รับการรับรองจากอับฮาเซีย, เซาท์ออสซีเซีย และทรานส์นีสเตรีย ส่วนรัฐสมาชิกสหประชาชาติรับรองว่าเป็นส่วนหนึ่งของอาเซอร์ไบจาน

รัฐมิใช่รัฐสมาชิกสหประชาชาติ ได้รับการรับรองจากรัฐสมาชิกสหประชาชาติอย่างน้อยหนึ่งรัฐ

• สาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน[4]; ตั้งแต่ พ.ศ. 2492) - ได้รับการรับรองจาก 15 รัฐสมาชิกสหประชาชาติและสันตะสำนัก แต่สหประชาชาติรับรองว่ารัฐบาลจีนเป็นรัฐบาลที่ถูกต้องตามกฎหมาย; หลายรัฐมีความสัมพันธ์อย่างไม่เป็นทางการกับไต้หวัน
• สาธารณรัฐประชาธิปไตยอาหรับซาห์ราวี[5] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2519) - โมร็อกโกอ้างสิทธิ์เหนือดินแดน ได้รับการรับรองจาก 47 รัฐสมาชิกสหประชาชาติและเซาท์ออสซีเซีย; สาธารณรัฐประชาธิปไตยอาหรับซาห์ราวีถูกบรรจุในรายชื่อดินแดนไม่ปกครองตนเองของสหประชาชาติ นับตั้งแต่ถูกรวมเข้ากับสแปนิชสะฮาราในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1960 ; สาธารณรัฐประชาธิปไตยอาหรับซาห์ราวีได้เป็นสมาชิกสหภาพแอฟริกา
• สาธารณรัฐตุรกีแห่งไซปรัสเหนือ[6] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2526) - ได้รับการรับรองจากตุรกี ส่วนรัฐสมาชิกสหประชาชาติอื่นรับรองว่าเป็นส่วนหนึ่งของไซปรัส; องค์การการประชุมอิสลามให้สถานะผู้สังเกตการณ์
• ปาเลสไตน์[7] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2531) - ได้รับการรับรองจาก 136 รัฐสมาชิกสหประชาชาติ[8] สันตะสำนัก สันนิบาตอาหรับ และองค์การการประชุมอิสลาม; ได้รับสถานภาพผู้สังเกตการณ์แห่งสหประชาชาติ
• อับฮาเซีย[9][10][11] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2535) - ได้รับการรับรองจาก 6 รัฐสมาชิกสหประชาชาติได้แก่ รัสเซีย นิการากัว เวเนซุเอลา นาอูรู ตูวาลู และวานูอาตู และรัฐไม่ใช่รัฐสมาชิกสหประชาชาติ 3 ประเทศ คือ สาธารณรัฐนากอร์โน-คาราบัค เซาท์ออสซีเซีย และทรานส์นีสเตรีย[12] ส่วนรัฐสมาชิกสหประชาชาติอื่นให้การรับรองว่าเป็นส่วนหนึ่งของจอร์เจีย
• เซาท์ออสซีเซีย[10][11][13] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2535) - ได้รับการรับรองจาก 5 รัฐสมาชิกสหประชาชาติได้แก่ รัสเซีย นิการากัว เวเนซุเอลา นาอูรู และตูวาลู และรัฐไม่ใช่รัฐสมาชิกสหประชาชาติ 4 ประเทศ คือ สาธารณรัฐนากอร์โน-คาราบัค อับฮาเซีย ทรานส์นีสเตรีย และสาธารณรัฐประชาธิปไตยอาหรับซาห์ราวี[12] ส่วนรัฐสมาชิกสหประชาชาติอื่นให้การรับรองว่าเป็นส่วนหนึ่งของจอร์เจีย
• คอซอวอ[14] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2551) - ได้รับการรับรองจาก 110 รัฐสมาชิกสหประชาชาติและไต้หวัน รวมไปถึงองค์การระหว่างประเทศหลายองค์การ; อยู่ภายใต้การบริหารของสหประชาชาติมาตั้งแต่ พ.ศ. 2542 และได้รับการสนับสนุนจากสหภาพยุโรปมาตั้งแต่ พ.ศ. 2551; ตามข้อมติคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติที่ 1244 ให้การรับรองว่าเป็นส่วนหนึ่งของเซอร์เบีย[15]

รัฐสมาชิกสหประชาชาติ ไม่ได้รับการรับรองจากรัฐอย่างน้อยหนึ่งรัฐ

• อิสราเอล[16][17] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2491) - ไม่ได้รับการรับรองจาก 29 รัฐสมาชิกสหประชาชาติคืออัฟกานิสถาน แอลจีเรีย บังกลาเทศ ภูฏาน บรูไน คอโมโรส คิวบา จิบูตี อินโดนีเซีย อิหร่าน อิรัก เกาหลีเหนือ คูเวต เลบานอน ลิเบีย มาเลเซีย มาลี มอริเตเนีย โมร็อกโก ไนเจอร์ ปากีสถาน กาตาร์ ซาอุดีอาระเบีย โซมาเลีย ซูดาน ซีเรีย ตูนิเซีย เวเนซุเอลา และเยเมน และรัฐไม่ใช่รัฐสมาชิกสหประชาชาติ ได้แก่ สาธารณรัฐประชาธิปไตยอาหรับซาห์ราวี; ได้รับการรับรองจากองค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์
• สาธารณรัฐประชาชนจีน[18] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2492) - ไม่ได้รับการรับรองจากสาธารณรัฐจีน และ 15 รัฐสมาชิกสหประชาชาติ รวมไปถึงสันตะสำนัก
• สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี[19][20][21] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2492) - ไม่ได้รับการรับรองจากญี่ปุ่นและสาธารณรัฐเกาหลี[19]
• สาธารณรัฐเกาหลี[22][23] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2492) - ไม่ได้รับการรับรองจากสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี
• ไซปรัส[24][25][26] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2517) - ไม่ได้รับการรับรองจากตุรกี และรัฐไม่ใช่รัฐสมาชิกสหประชาชาติ คือ นอร์เทิร์นไซปรัส
• อาร์มีเนีย[27][28] (ตั้งแต่ พ.ศ. 2534) - ไม่ได้รับการรับรองจากปากีสถาน