รายพระนาม ของ รายพระนามสุลต่านแห่งออตโตมัน

№	พระนาม	เริ่มรัชกาล	สิ้นรัชกาล	ตราพระปรมาภิไธยทูกรา	หมายเหตุ
สถาปนาจักรวรรดิ (1299 – 1453)
1	ออสมันที่ 1 ĠĀZĪ (ขุนศึก)	ราว. 1299	ราว. 1326 [1]	— [c]	โอรส เอตูกรุล เบย์[2] กับสตรีไม่ปรากฏนาม[3] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ
2	ออร์ฮานที่ 1 ĠĀZĪ (ขุนศึก)	c. 1326 [4]	1362		โอรสออสมันที่ 1 กับ มัลฮัน ฮาตุน.[3] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[5]
3	มูรัดที่ 1 SULTAN-İ AZAM (สุลต่านผู้สูงส่งที่สุด) HÜDAVENDİGÂR (ผู้เป็นที่รักยิ่งจากพระเจ้า) ŞEHÎD (ผู้พลีชีพ) [6][b]	1362	15 มิถุนายน 1389		โอรสออร์ฮานกับนิลูเฟอร์ ฮาตุน.[3] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ ถูกปลงพระชนม์ในยุทธการที่โคโซโว.[7]
4	บาเยซิดที่ 1 SULTAN-İ RÛM (สุลต่านแห่งจักรวรรดิโรมัน) YILDIRIM (ผู้ส่องแสง)	15 มิถุนายน 1389	20 กรกฎาคม 1402		โอรสมูรัดที่ 1 กับกึลซิเซค ฮาตุน.[3] ถูกจับเป็นเชลยใน ยุทธการอักการา (สิ้นรัชกาลโดยพฤตินัย); สวรรคตขณะถูกคุมขัง ณ อักเซฮีร์ ใน 8 มีนาคม 1403.[8]
ช่วงว่างระหว่างรัชกาล [d] (20 กรกฎาคม 1402 – 5 กรกฎาคม 1413)
—	อิซา เซเลบี สุลต่านร่วมอนาโตเลีย	1403–1405 (สุลต่านแห่งอนาโตเลียตะวันตก)	1406	—	หลัง ยุทธการที่อังการา ใน 20 กรกฎาคม 1402, อิซา เซเลบี แพ้ มูซา เซเลบี และ เริ่มควบคุมภาคตะวันตกของอนาโตเลีย ดินแดนของจักรวรรดิในเวลาราว 2 ปี พ่ายแพ้ เมห์เหม็ด เซเลบิ ในการศึก ณ อุลุบัต ใน 1405 ถูกปลงพระชนม์ใน 1406
—	อีเมียร์ (อาเมียร์) สุไลยมาน เซเลบี ปฐมสุลต่านแห่งรูเมเลีย	20 กรกฎาคม 1402	17 กุมภาพันธ์ 1411[9]	—	รับพระยศ สุลต่าน รูเมเลีย สำหรับจักรวรรดิในยุโรป ยุคสมัยสั้น ๆ หลังออตโตมันพ่าย ยุทธการอังการา ใน 20 กรกฎาคม 1402 ถูกปลงพระชนม์ 17 กุมภาพันธ์ 1411.[10]
—	มูซา เซเลบี สุลต่านรูเมเลียที่ 2	18 กุมภาพันธ์ 1411	5 กรกฎาคม 1413[11]	—	รับพระยศ สุลต่านรูเมเลีย สำหรับจักรวรรดิในยุโรป [12] 18 กุมภาพันธ์ 1411,หลัง สุไลมาน เซเลบี. ถูกปลงพระชนม์ 5 กรกฎาคม 1413 โดย กองทัพเมห์เหม็ด เซเลบี ในยุทธการ Çamurlu Derbent ใกล้ ซาโมคอฟ ใน บัลแกเรีย.[13]
—	เมห์เหม็ด เซเลบี สุลต่านอนาโตเลีย	1403–1406 (สุลต่านแห่งดินแดนอนาโตเลียตะวันออก)’’ 1406–1413 (สุลต่าน อนาโตเลีย)	5 กรกฎาคม 1413	—	ได้รับการควบคุมทางด้านตะวันออกของดินแดน อนาโตเลีย ในฐานะสุลต่านร่วม หลังจากความพ่ายแพ้ ยุทธการที่อังการาใน 20 กรกฎาคม 1402. แพ้ อีซา เซเลบี ในยุทธการ ณ อูลูบัต ใน 1405. ทรงเป็นผู้ปกครองภูมิภาคอนาโตเลียแห่งจักรวรรดิออตโตมันแต่เพียงผู้เดียว หลังอีซาสิ้นพระชนม์ใน 1406. รับพระยศ สุลต่านออตโตมัน เมห์เหม็ดที่ 1 ข่าน หลัง มูซา สิ้นพระชนม์ ณ 5 กรกฎาคม 1413.
รัฐสุลต่านฟื้นฟู
5	เมห์เหม็ดที่ 1 ÇELEBİ (ผู้อ่อนโยน) KİRİŞÇİ (lit. The Bowstring Maker for his support)	5 กรกฎาคม 1413	26 มีนาคม 1421		โอรสบาเยซิดที่ 1 และเดฟเลต ฮาตุน.[3] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[14]
6	มูรัดที่ 2 KOCA (มหาราช)	25 มิถุนายน 1421	1444		โอรสเมห์เหม็ดที่ 1 กับ เอมิเน ฮาตุน;[3] สละราชสมบัติให้โอรส เมห์เหม็ดที่ 2.[15]
7	เมห์เหม็ดที่ 2 FĀTİḤ (ผู้พิชิต) فاتح‬	1444	1446		โอรสมูรัดที่ 2 กับ ฮูมา ฮาตุน.[3] ถวายบัลลังก์ให้พระราชบิดาหลังจากที่ขอให้พระองค์กลับสู่อำนาจพร้อมกับภัยคุกคามที่เพิ่มขึ้นจากจานิสซารี[15]
(6)	มูรัดที่ 2 KOCA (มหาราช)	1446	3 กุมภาพันธ์ 1451		รัชกาลที่ 2; ถูกบังคับให้กลับมาทรงราชย์เพื่อปราบปรามกบฏจานิสซารี [16] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ
การขยายตัวของจักรวรรดิ (1453 – 1550)
(7)	เมห์เหม็ดที่ 2 KAYSER-İ RÛM (ซีซาร์แห่งโรมัน) FĀTİḤ (ผู้พิชิต) فاتح‬	3 กุมภาพันธ์ 1451	3 พฤษภาคม 1481		รัชกาลที่ 2; การพิชิตคอนสแตนติโนเปิล ใน 1453; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[17]
8	บาเยซิดที่ 2 VELÎ (นักบุญ)	19 พฤษภาคม 1481	25 เมษายน 1512		โอรสเมห์เหม็ดที่ 2 กึลบาฮาร์ ฮาตุน [3] สละราชสมบัติ สวรรคตใกล้ไดดีโมเตโค ใน 26 พฤษภาคม 1512.[18]
9	เซลิมที่ 1 YAVUZ (ผู้แข็งแกร่ง) Hadim'ul Haramain'ish-Sharifain (ผู้รับใช้แห่งเมกกะและเมดีนะ)	25 เมษายน 1512	21 กันยายน 1520		โอรสบาเยซิดที่ 2 กับ กึลบาฮาร์ ฮาตุน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[19]
10	สุลัยมานที่ 1 MUHTEŞEM (ผู้สง่างาม) or KANÛNÎ (ผู้พระราชทานกฎหมาย) قانونى‬	30 กันยายน 1520	6 หรือ 7 กันยายน 1566		โอรสเซลิมที่ 1 กับฮัฟซา สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[20]
การปฏิรูปจักรวรรดิออตโตมัน (1550 – 1700)
11	เซลิมที่ 2 SARI (บลอนด์) MEST (ขี้เมา)	29 กันยายน 1566	21 ธันวาคม 1574		โอรสสุไลยมานที่ 1 กับ เฮอเรม สุลต่าน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[21]
12	มูรัดที่ 3	22 ธันวาคม 1574	16 มกราคม 1595		โอรสเซลิมที่ 2 กับ นูร์บานู สุลต่าน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[22]
13	เมห์เหม็ดที่ 3 ADLÎ (ผู้เที่ยงธรรม)	27 มกราคม 1595	20 หรือ 21 ธันวาคม 1603		โอรสมูรัดที่ 3 กับ ซาฟีเย สุลต่าน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[23]
14	อะเหม็ดที่ 1 BAḪTī (ผู้โชคดี)	21 ธันวาคม 1603	22 พฤศจิกายน 1617		โอรสเมห์เหม็ดที่ 3 กับ ฮันดัน สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[24]
15	มุสทาฟาที่ 1 DELİ (ผู้วิปลาส)	22 พฤศจิกายน 1617	26 กุมภาพันธ์ 1618		โอรสเมห์เหม็ดที่ 3 กับ ฮาลิเม สุลต่าน; ถูกถอดจากราชสมบัติจากการเสียจริตให้พระภาคิไนยออสมันที่ 2 [25]
16	ออสมันที่ 2 GENÇ (ผู้เยาว์) ŞEHÎD (ผู้พลีชีพ) شهيد‬	26 กุมภาพันธ์ 1618	19 พฤษภาคม 1622		โอรสอะเหม็ดที่ 1 กับมาห์ฟิรุซ ฮาตุน; ถูกถอดในการจลาจลของจานิสซารี ใน19 พฤษภาคม 1622; ถูกปลงพระชนม์ 20 พฤษภาคม 1622 โดยแกรนด์วิเชียร์ คารา ดาวุด พาชา[26]
(15)	มุสทาฟาที่ 1 DELİ (ผู้วิปลาส)	20 พฤษภาคม 1622	10 กันยายน 1623		รัชกาลที่ 2; กลับมาทรงราชย์หลัง ออสมันที่ 2 ถูกปลงพระชนม์ ถูกถอดเนื่องจากเสียพระจริต ทรงถูกคุมพระองค์จนกระทั่งสวรรคตที่อิสตันบุล 20 มกราคม 1639[25]
17	มูรัดที่ 4 SAHİB-Î KIRAN ผู้พิชิตแบกแดด ĠĀZĪ (นักรบ) غازى‬	10 กันยายน 1623	8 หรือ 9 กุมภาพันธ์ 1640		โอรสอะเหม็ดที่ 1 กับโคเซม สุลต่าน. ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[27]
18	อิบราฮิม DELİ (ผู้วิปลาส) ผู้พิชิตครีต ŞEHÎD	9 กุมภาพันธ์ 1640	8 สิงหาคม 1648		โอรสอะเหม็ดที่ 1 กับโคเซม สุลต่าน; ถูกถอดใน 8 สิงหาคม 1648 ในการยึดอำนาจโดย ชีค อุล-อิสลาม ถูกรัดพระศอจนสวรรคตที่อิสตันบุลใน 18 สิงหาคม 1648[28] ตามคำสั่งแกรนด์วิเชียร์ เมฟเลวี เมห์เหม็ด ปาชา (Sofu Mehmed Pasha).
19	เมห์เหม็ดที่ 4 AVCI (ผู้ล่า) ĠĀZĪ (นักรบ) غازى‬	8 สิงหาคม 1648	8 พฤศจิกายน 1687		โอรสอิบราฮิมกับตุรฮาน สุลต่าน; ถูกถอด ณ 8 พฤศจิกายน 1687 เนื่องจากจักรวรรดิออตโตมันแพ้ การศึกที่โมฮักส์ครั้งที่ 2; สวรรคต ณ เอดีร์เน ใน 6 มกราคม 1693.[29]
20	สุลัยมานที่ 2 ĠĀZĪ (นักรบ)	8 พฤศจิกายน 1687	22 มิถุนายน 1691		โอรสอิบราฮิมกับอาซุบ สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[30]
21	อะเหม็ดที่ 2 ḪĀN ĠĀZĪ (เจ้าชายนักรบ)	22 มิถุนายน 1691	6 กุมภาพันธ์ 1695		โอรสอิบราฮิมกับมูอัซเซส สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ.[31]
22	มุสทาฟาที่ 2 ĠĀZĪ (นักรบ)	6 กุมภาพันธ์ 1695	22 สิงหาคม 1703		โอรสเมห์เหม็ดที่ 4 กึลนุส สุลต่าน; ถูกถอด ณ 22 สิงหาคม 1703 โดยกบฏ จานิสซารี ในนาม เหตุการณ์เอดรีเน สวรรคตที่อิสตันบุล ณ 8 มกราคม 1704.[32]
ยุคหยุดนิ่งและการปฏิรูปจักรวรรดิ (1700 – 1827)
23	อะเหม็ดที่ 3 สุลต่าน สมัยทิวลิป ĠĀZĪ (ขุนศึก)	22 สิงหาคม 1703	1 หรือ 2 ตุลาคม 1730		โอรสเมห์เหม็ดที่ 4 กับ กึลนุส สุลต่าน; ถูกถอดเนื่องจากการกบฏของพวกจานิสซารีนำโดย เปโตรนา ฮาลิล สวรรคต 1 กรกฎาคม 1736.[33]
24	มาห์หมุดที่ 1 ĠĀZĪ (นักรบ) KAMBUR (ผู้หลังค่อม)	2 ตุลาคม 1730	13 ธันวาคม 1754		โอรสมุสตาฟาที่ 2 กับ ซาลิฮา สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[34]
25	ออสมันที่ 3 SOFU (ผู้มีความศรัทธา)	13 ธันวาคม 1754	29 หรือ 30 ตุลาคม 1757		โอรสมุสตาฟาที่ 2 กับ เซสุวาร์ สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[35]
26	มุสทาฟาที่ 3 YENİLİKÇİ (ผู้สร้างนวัตกรรมแรก)	30 ตุลาคม 1757	21 มกราคม 1774		โอรสอะเหม็ดที่ 3 กับ มิฮ์ริซาร์ คาดึน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[36]
27	อับดุล ฮามิดที่ 1 Abd ūl-Hāmīd (ผู้รับใช้พระเจ้า) ISLAHATÇI (ผู้ปรับปรุง) ĠĀZĪ (ขุนศึก)	21 มกราคม 1774	6 หรือ 7 เมษายน 1789		โอรสอะเหม็ดที่ 3 กับ เซอร์มิ คาดิน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[37]
28	เซลิมที่ 3 BESTEKÂR (คีตกวี) NİZÂMÎ (เจ้าระเบียบ) ŞEHÎD (ผู้พลีชีพ)	7 เมษายน 1789	29 พฤษภาคม 1807		โอรสมุสตาฟาที่ 3 กับ มิฮ์ริชาห์ สุลต่าน ถูกถอดจากราชสมบัติจากการปฏิวัติเจเนสซารีนำโดยคาบักซิ มุสตาฟา เพื่อต้านการปฏิรูปของพระองค์ ถูกปลงพระชนม์ที่อิสตันบุล 28 กรกฎาคม 1808[38] ตามคำสั่งของสุลต่าน มุสทาฟาที่ 4
29	มุสทาฟาที่ 4	29 พฤษภาคม 1807	28 กรกฎาคม 1808		โอรสอับดุลฮามิดที่ 1 กับซิเนเพอร์เวอร์ สุลต่าน; ถูกถอดในการกบฏนำโดย อัลเดมาร์ มุสตาฟา ปาชา ถูกปลงพระชนม์ที่อิสตันบุล 17 พฤศจิกายน 1808[39] ตามคำสั่งของสุลต่าน มาห์หมุดที่ 2
จักรวรรดิออตโตมันสมัยใหม่ (1827 – 1908)
30	มาห์หมุดที่ 2 İNKILÂPÇI (นักปฏิรูป) ĠĀZĪ (ขุนศึก)	28 กรกฎาคม 1808	1 กรกฎาคม 1839		โอรสอับดุลฮามิดที่ 1 กับนักซิดิล สุลต่าน (พระชนนีบุญธรรม); ยกเลิก จานิสซารี สืบเนื่องมาจาก เหตุการณ์มหามงคล ใน 1826; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[40]
31	อับดุล เมจิดที่ 1 TANZİMÂTÇI (The Strong Reformist or The Advocate of Reorganization) ĠĀZĪ (ขุนศึก)	1 กรกฎาคม 1839	25 มิถุนายน 1861		โอรสมาห์หมุดที่ 2 กับเบซมีอาเลียม สุลต่าน ประกาศพระบรมราชโองการ( Hatt-ı Sharif) แห่งกึลฮาเน (Tanzimât Fermânı) ที่เปิดตัวสมัย Tanzimat ของการปฏิรูปและการปรับโครงสร้างองค์กรใน 3 พฤศจิกายน 1839 ตามคำสั่งนักปฏิรูป แกรนด์วิเชียร์ มุสตาฟา ระชิด ปาชา รับรองIslâhat Hatt-ı Hümayun (พระบรมราชโองการ) (Islâhat Fermânı) ใน 18 กุมภาพันธ์ 1856; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[41]
32	อับดุล อะซีซ BAḪTSIZ (ผู้โชคร้าย) ŞEHĪD (ผู้พลีชีพ)	25 มิถุนายน 1861	30 พฤษภาคม 1876		โอรสมาห์หมุดที่ 2 กับ เปอร์เนฟนิยาล สุลต่าน ถูกถอดโดยคณะเสนาบดี; ถูกพบว่าสวรรคต (อัตวินิบาตกรรมหรือปลงพระชนม์) 5 วันต่อมา[42]
33	มูรัดที่ 5	30 พฤษภาคม 1876	31 สิงหาคม 1876		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับเซฟเคฟซา คาดึน; ถูกถอดเนื่องประชวรทางจิต ถูกคุมพระองค์ในวังซิราอัน สวรรคต 29 สิงหาคม 1904.[43]
34	อับดุล ฮามิดที่ 2 Ulû Sultân Abd ūl-Hāmīd Khan (The Sublime Khan)	31 สิงหาคม 1876	27 เมษายน 1909		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับติริมูจกัน คาดึน ต่อมาเป็นราชบุตรบุญธรรม เปเรสตู คาดึน). มีพระราชานุญาตอย่างไม่เต็มพระทัยให้ตั้งสมัยปฐมรัฐธรรมนูญ ใน 23 พฤศจิกายน 1876 และทรงระงับใน 13 กุมภาพันธ์ 1878; ถูกบีบให้ฟื้นฟูสมัยรัฐธรรมนูญที่ 2 ใน 3 กรกฎาคม 1908 ถูกถอดใน เหตุการณ์ 31 มีนาคม (ใน 13 เมษายน 1909) ถูกคุมพระองค์ในพระราชวังเบย์เลอร์เบยี จนสวรรคต ณ 10 กุมภาพันธ์ 1918[44]
35	เมห์เหม็ดที่ 5 REŞÂD (Rashād) (ผู้ตามทางที่แท้จริง)	27 เมษายน 1909	3 กรกฎาคม 1918		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับกุลซีมาล คาดึน; ทรงราชย์ในฐานะ หุ่นเชิดของเมห์เหม็ด ตาลัต, อิสมาอิล เอนเวอร์ และ อะเหม็ด ซีมาล ปาชา จนสวรรคต[45]
36	เมห์เหม็ดที่ 6 VAHDETTİN (Wāhīd ād-Dīn) (The Unifier of Dīn (Islam)หรือเอนกชนแห่ง อิสลาม)	4 กรกฎาคม 1918	1 พฤศจิกายน 1922		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับกูลุสตู ฮานึม; ระบอบสุลต่านถูกล้มเลิก; ลี้ภัยจาก คอนสแตนติโนเปิล (ปัจจุบัน อิสตันบุล) ใน 17 พฤศจิกายน 1922; สวรรคตขณะลี้ภัยในซานเรโม, อิตาลี ใน 16 พฤษภาคม 1926.[46]
คอลีฟะฮ์ ภายใต้สาธารณรัฐ (1 พฤศจิกายน 1922 – 3 มีนาคม 1924)
—	อับดุล เมจิดที่ 2	18 พฤศจิกายน 1922	3 มีนาคม 1924	— [c]	โอรสอับดุลลาซิซที่ 1 กับ เฮนาริดิล คาดึน [47] ได้รับเลือกเป็น คอลิฟะฮ์ โดย TBMM; ลี้ภัยหลังการล้มเลิกระบอบคอลิฟะฮ์;[48] สวรรคตที่ปารีส, ฝรั่งเศส ใน 23 สิงหาคม 1944.[49]