พายุโซนร้อนอันนา

• วันที่ 6 พฤษภาคม พื้นผิวอากาศต่ำกำลังอ่อนมีความสัมพันธ์กับร่องอากาศกว้างระดับบน ซึ่งเป็นพื้นที่ฝนตกไม่เป็นระเบียบและมีพายุฝนฟ้าคะนองขยายไปทั่วทั้งรัฐฟลอริดา, เกาะบาฮามาส และพื้นทะเลที่อยู่ติดกัน[1]
• วันที่ 8 พฤษภาคม มีการหมุนเวียนลมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ใกล้กับศูนย์กลางของพื้นที่ความแปรปรวนของอากาศ และเวลา 03:00 UTC (หรือ 10:00 น. ตามเวลาในไทย) ระบบได้มีกำลังเพียงพอ และมีการประกาศเกี่ยวกับพายุกึ่งโซนร้อนอันนา[2] ท่ามกลางน้ำอุ่นและกระแสน้ำในอ่าวและความหนาวเย็นที่ผิดปกติในอากาศระดับบน[3] อันนา จึงมีความรุนแรงไปถึงจุดสูงสุดที่ความเร็วลม 95 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (60 ไมล์ต่อชั่วโมง) ในช่วงปลายของวัน[4]
• วันที่ 9 พฤษภาคม ระบบได้เปลี่ยนผ่านไปเป็นพายุหมุนเขตร้อนอย่างเต็มรูปแบบ[5] ต่อมาอันนามีกำลังลดลง จากกระแสน้ำเย็นและอากาศที่แห้ง[6]
• วันที่ 10 พฤษภาคม เวลา 10:00 UTC (17:00 น. ตามเวลาไทย) ระบบได้เคลื่อนตัวไปทางเหนือ และขึ้นฝั่งที่ไมร์เทิลบีช, เซาท์แคโรไลนา ด้วยความเร็วลม 75 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (45 ไมล์ต่อชั่วโมง)[7] และอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา อันนา มุ่งหน้าไปทางทิศเหนือและทิศตะวันออกเฉียงเหนือกึ่งเหนืออย่างต่อเนื่อง พร้อมกับอ่อนกำลังลงเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน[8]

ระหว่างเขตแดนของรัฐนอร์ทและเซาท์แคโรไลนา อันนา ได้ทำให้มีปริมาณน้ำฝนสะสมอยู่ในระดับปานกลาง มากสุดที่ 6.7 นิ้ว (170 มิลลิเมตร) ในคิงส์ตัน, นอร์ทแคโรไลนา[9] เกิดน้ำท่วมในถนนขนาดเล็กในเมืองและเกิดการการกัดเซาะชายฝั่งชายหาดของทั้งสองรัฐที่ประมาณ 0.61-1.22 เมตร (2-4 ฟุต)[10][11] ซึ่งพลังลมจากพายุโซนร้อนถูกจำกัดอยู่ในพื้นที่ชายทะเล ด้วยความเร็วลมกระโชก 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (62 ไมล์ต่อชั่วโมง) จากการสังเกตการณ์ที่เซาท์พอร์ท, นอร์ทแคโรไลนา[12] และเมื่อพายุขึ้นฝั่ง มันกลายเป็นพายุหมุนเขตร้อนที่เก่าแก่ที่สุดที่ถูกบันทึกว่าโจมตีสหรัฐอเมริกา

พายุโซนร้อนบิลล์

พายุโซนร้อนคลอเดตต์

ในช่วงต้นเดือนกรกฎาคม แนวร่องคลื่นสั้นได้ฝังตัวอยู่ในลมตะวันตกที่พัดผ่านสหรัฐอเมริกา

• วันที่ 12 กรกฎาคม ระบบได้พัฒนาอยู่เหนือมหาสมุทรแอตแลนติก ใกล้กับเอาเทอร์แบงค์ ใน นอร์ทแคโรไลนา ไม่นานนักพื้นผิวต่ำก็ก่อตัวขึ้น
• วันที่ 13 กรกฎาคม ภายในกระแสน้ำอุ่นกัฟสตรีม เกิดการพาความร้อนขึ้นอย่างกระทันหัน และส่งผลให้ในเวลา 06:00 UTC ได้เกิดพายุดีเปรสชันเขตร้อนขึ้น ห่างจากเคปแฮทต์ราสไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือกึ่งตะวันออก ที่ระยะ 255 ไมล์ (410 กิโลเมตร) หกชั่วโมงต่อมา พายุดีเปรสชันได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อนและได้รับชื่อว่า คลอเดตต์ การพัฒนาขึ้นอย่างฉับพลันของพายุหมุนเขตร้อนถูกคาดการณ์ไว้อย่างไม่ดี[13] และคลอเดตต์ไม่ได้รับการดำเนินงานในขณะที่เป็นพายุโซนร้อน[14] ระบบได้ฝังตัวอยู่ภายในกระแสลมตะวันตกเฉียงใต้ก่อนแนวร่องละติจูดกลาง โดยทั่วไปพายุเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ คลอเดตต์มีกำลังแรงสูงสุดในช่วงเวลาประมาณ 18:00 UTC ด้วยความเร็วลม 50 ไมล์/ชม. (85 กม./ชม.) และความกดอากาศต่ำสุด 1003 มิลลิบาร์ (hPa, 29.62 นิ้วปรอท)
• วันที่ 14 กรกฎาคม ลมเฉือนที่เพิ่มขึ้นส่งผลให้ระบบอ่อนกำลังลง โดยสูญเสียการพาความร้อนที่ศูนย์กลาง
• วันที่ 15 กรกฎาคม เวลา 00:00 UTC ระบบอ่อนกำลังลงไปจนเป็นเศษเล็กเศษน้อย และถูกดูดซึมเข้าสู่แนวหน้าปะทะอากาศ ทางใต้ของเกาะนิวฟันด์แลนด์[13] สภาพอากาศที่ปกคลุมไปด้วยหมอกและความชื้นในอากาศซึ่งเป็นผลจากแรงของคลอเดตต์ ส่งผลให้มีการยกเลิกเที่ยวบินและเกิดความล่าช้าในการเดินทางข้ามฝั่งในอีสเทิร์นนิวฟันด์แลนด์[15]

พายุเฮอริเคนแดนนี

พายุโซนร้อนเอริกา

พายุเฮอริเคนเฟรด

• วันที่ 27 สิงหาคม ศูนย์เฮอริเคนแห่งชาติ (NHC) ได้เริ่มติดตามคลื่นลมในเขตร้อนทางตะวันตกของแอฟริกา[16]
• วันที่ 30 สิงหาคม ฝนตกและพายุฝนฟ้าคะนองได้มีความรุนแรงขึ้นในพื้นที่ของความกดอากาศต่ำและเคลื่อนตัวเข้าสู่แอตแลนติกตะวันออก[17] และในที่สุดได้นำไปสู่การก่อตัวเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน เมื่อเวลา 05:30 UTC[18] ต่อมาพายุดีเปรสชันเขตร้อนหก ได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อนเฟรด ต่อมาเฟรดได้ทวีกำลังแรงขึ้นไปอีก เป็นพายุเฮอริเคน และมีการเตือนภัยสำหรับกาบูเวร์ดี

พายุโซนร้อนเกรซ

พายุโซนร้อนเฮนรี

พายุดีเปรสชันเขตร้อนเก้า

พายุโซนร้อนไอดา

พายุเฮอริเคนวาคีน

พายุโซนร้อนเคต