ลันจ์ไมน์
ลันจ์ไมน์

ลันจ์ไมน์

ลันจ์ไมน์ (อังกฤษ: lunge mine) คือ อาวุธต่อต้านรถถังแบบพลีชีพที่จักรวรรดิญี่ปุ่นพัฒนาและนำมาใช้ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 มีลักษณะเป็นระเบิดต่อต้านรถถังความแรงสูงรูปทรงกรวยติดอยู่ตรงปลายด้ามจับที่เป็นไม้ ปกติมักใช้ในหน่วยต่อสู้ระยะประชิดของกองทัพจักรวรรดิญี่ปุ่น อาวุธชนิดนี้ถูกนำมาใช้อย่างเป็นทางการใน ค.ศ. 1945 ในปีเดียวกันนั้นเองมันได้นำไปใช้ในเขตปฏิบัติการสงครามแปซิฟิกโดยมุ่งเป้าไปที่ยานเกราะของกองทัพสหรัฐ

ลันจ์ไมน์

น้ำหนัก 14.3 ปอนด์ (6.5 กิโลกรัม) (เฉลี่ย)
ความยาว 78 นิ้ว (200 เซนติเมตร) (เฉลี่ย)
ประจำการ 1944–1975
ความสูง 11.6 นิ้ว (29 เซนติเมตร) (body)
สงคราม
วัตถุระเบิด TNT
เส้นผ่าศูนย์กลาง 8 นิ้ว (20 เซนติเมตร) (body)
ช่วงการออกแบบ สงครามโลกครั้งที่ 2
ชนิด อาวุธต่อต้านรถถังแบบพลีชีพ
กลไกการจุดชนวน Blasting cap[1]
ผู้ใช้งาน
น้ำหนักวัตถุระเบิด 6.6 ปอนด์ (3.0 กิโลกรัม)
สัญชาติ  จักรวรรดิญี่ปุ่น

ใกล้เคียง