วงรีมักนิยามเป็นโลกัสของจุดในระนาบสองมิติ โดยจากจุดโฟกัส F 1 {\displaystyle F_{1}} กับ F 2 {\displaystyle F_{2}} และระยะทาง 2 a {\displaystyle 2a} จะนิยามวงรีเป็นเซตของจุด P {\displaystyle P} ทั้งหมดที่ทำให้ผลบวกของระยะทาง | P F 1 | {\displaystyle |PF_{1}|} กับ | P F 2 | {\displaystyle |PF_{2}|} เป็น 2 a {\displaystyle 2a} หรือเขียนเป็นสัญกรณ์ว่า E = { P ∈ R 2 |   | P F 1 | + | P F 2 | = 2 a } {\displaystyle E=\{P\in \mathbb {R} ^{2}|\ |PF_{1}|+|PF_{2}|=2a\}} (กรณีที่ 2 a ≤ | F 1 F 2 | {\displaystyle 2a\leq |F_{1}F_{2}|} จะลดรูปเป็นเส้นตรง ดังนั้นเพื่อให้เป็นวงรีจะต้องบังคับ 2 a > | F 1 F 2 | {\displaystyle 2a>|F_{1}F_{2}|} )

จุดกึ่งกลางของส่วนของเส้นตรงเชื่อมจุดโฟกัสทั้งสอง เรียกว่าจุดศูนย์กลางของวงรี เส้นตรงที่ผ่านจุดโฟกัสทั้งสองเรียกว่าแกนเอก และเส้นที่ผ่านจุดศูนย์กลางและตั้งฉากกับแกนเอกเรียกว่าแกนโท แกนเอกตัดกับวงกลมที่จุดยอด ซึ่งห่างจากจุดศูนย์กลาง a {\displaystyle a} หน่วย ระยะทางจากจุดโฟกัสไปจุดศูนย์กลางเรียกว่าระยะโฟกัส c {\displaystyle c} อัตราส่วน c a = e {\displaystyle {\tfrac {c}{a}}=e} คือความเยื้องศูนย์กลาง