ก่อนศตวรรษที่ 16 และ 17 เป็นที่เชื่อกันโดยทั่วไปว่าการเคลื่อนที่ของดาวเคราะห์เป็นไปตามแนวคิดโลกเป็นศูนย์กลางที่สอนโดยนักปรัชญาชาวกรีกโบราณ อาริสโตเติล และ ปโตเลไมโอส โดยวงโคจรเป็นวงกลมในอุดมคติ ความผันแปรในการเคลื่อนที่ของดาวเคราะห์อธิบายได้โดยเส้นทางของวงกลมขนาดเล็กที่ซ้อนทับบนเส้นทางของวงกลมขนาดใหญ่ เมื่อการวัดตำแหน่งของดาวเคราะห์มีความแม่นยำมากขึ้น การแก้ไขเพื่อสนับสนุนทฤษฎีนั้นก็ยิ่งเพิ่มวงกลมมากขึ้น ในปี ค.ศ. 1543 นิโคเลาส์ โคเปอร์นิคัสได้เผยแพร่แบบจำลองระบบสุริยะด้วยแนวคิดดวงอาทิตย์เป็นศูนย์กลาง แต่เขาก็ยังเชื่อว่าดาวเคราะห์เคลื่อนที่ในเส้นทางการโคจรเป็นวงกลมในอุดมคติโดยมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่ดวงอาทิตย์[1]

หลังจากนั้นในปี 1609 โยฮันเนิส เค็พเพลอร์จึงได้เสนอกฎการเคลื่อนที่ของดาวเคราะห์ของเค็พเพลอร์ขึ้น โดยตามกฎข้อแรกของเค็พเพลอร์แล้ววงโคจรของดาวเคราะห์ทั้งหมดเป็นวงรี โดยดวงอาทิตย์ไม่ได้อยู่ที่ศูนย์กลางของวงโคจร แต่อยู่ที่จุดโฟกัสจุดหนึ่งของวงรี นอกจากนี้แล้วรูปแบบการโคจรแบบอื่นเช่นพาราโบลาและไฮเพอร์โบลาก็ได้ถูกทำนายไว้เช่นกัน วงโคจรของการเคลื่อนที่ซึ่งอธิบายโดยเค็พเพลอร์นี้ถูกเรียกว่า วงโคจรเค็พเพลอร์