วิกฤตวัยกลางคน (อังกฤษ: midlife crisis) เป็นความเปลี่ยนแปลงของตัวตนและความมั่นใจที่สามารถเกิดขึ้นกับคนวัยกลางคนในช่วงอายุ 45-64 ปี[1][2][3][4] ปรากฏการณ์ถูกอธิบายว่าเป็นวิกฤตทางจิตวิทยาที่สืบเนื่องมาจากเหตุการณ์ซึ่งทำให้คิดถึง อายุที่มากขึ้น ความตายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และเป้าในหมายชีวิตที่ยังทำไม่สำเร็จ สิ่งเหล่านี้อาจก่อให้เกิดความซึมเศร้า เสียดาย และกังวล หรือความต้องการที่จะกลับมาอ่อนเยาว์อีกครั้งหรือที่จะเปลี่ยนการใช้ชีวิตจากปัจจุบันอย่างสิ้นเชิงคำนี้ถูกคิดขึ้นโดย Elliott Jaques เมื่อ พ.ศ. 2508 งานวิจัยสมัยใหม่ชี้ว่าคนวัยกลางคนส่วนใหญ่ไม่ได้ประสบกับวิกฤตวัยกลางคนนี้ และหลายคนตั้งคำถามว่าปรากฏการณ์นี้มีอยู่จริงหรือไม่