ที่มาของระบบการจัดระดับสถานที่ท่องเที่ยวเป็นไปตามเกณฑ์ที่กำหนดครั้งแรกในปี 2542 โดยองค์การบริหารการท่องเที่ยวแห่งชาติจีน (กระทรวงวัฒนธรรมและการท่องเที่ยวในปัจจุบัน) และแก้ไขในปี 2547[2] เกณฑ์นี้รวมถึงปัจจัยด้านคุณภาพและการจัดการ ตามเงื่อนไข 12 ประการ ได้แก่ ความสะดวกในการคมนาคมขนส่ง, การจัดการการเที่ยวชมสถานที่, ความปลอดภัยของสถานที่, ความสะอาด, สุขภาพและสุขอนามัยในการท่องเที่ยว, บริการไปรษณีย์และโทรคมนาคม, การซื้อของเพื่อการท่องเที่ยว, การจัดการและการปกป้องทรัพยากรและสิ่งแวดล้อม, ความน่าดึงดูดใจของทรัพยากรการท่องเที่ยว, ความน่าดึงดูดจากการตลาด, จำนวนนักท่องเที่ยวประจำปี และอัตราความพึงพอใจจากการสุ่มตัวอย่างนักท่องเที่ยว โดยคำนึงถึงเอกลักษณ์และการรับรู้ของการเสนอสถานที่ท่องเที่ยว[2] สถานที่ท่องเที่ยวได้รับการจัดลำดับตามเกณฑ์ในระดับเริ่มต้นจาก A ถึง AAAA ในระยะแรก และเพิ่มระดับ AAAAA หรือ 5A ในภายหลังเพื่อเป็นระดับสูงสุด

กลุ่มสถานที่ท่องเที่ยว 66 แห่งได้รับการรับรองว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับการจัดอันดับ AAAAA ชุดแรกในปี 2550[2][3][4] ในการจัดระดับสถานที่ท่องเที่ยวชุดแรก มีสถานที่ทางประวัติศาสตร์ที่โดดเด่นที่สุดหลายแห่งในประเทศจีนรวมอยู่เช่น พระราชวังต้องห้าม และ พระราชวังฤดูร้อน[5] ซึ่งล่าสุดการจัดระดับในเดือนกุมภาพันธ์ 2560 เพิ่มเติมใหม่ 20 แห่ง[6] ในบางครั้งซึ่งเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก มีสถานที่บางแห่งถูกลดออกจากระดับสูงสุด เนื่องจากข้อบกพร่องจากการสร้างประสบการณ์ที่ดีแก่ผู้เข้าชม[7]