โรงอุปรากรที่ระลึกทหารผ่านศึกซานฟรานซิสโกที่สร้างเสร็จในปี ค.ศ. 1932 เป็นสิ่งก่อสร้างชิ้สุดท้ายของสหรัฐที่เป็นสถาปัตยกรรมวิจิตรศิลป์สิ่งตกแต่งของสิ่งก่อสร้างแบบสถาปัตยกรรมวิจิตรศิลป์เป็นประติมากรรมของเทพีโรมันเทพีโพโมนา และ เทพีไดแอนนา สิ่งที่น่าสังเกตคือลักษณะการวางท่าที่เป็นธรรมชาติของเทพีและงานหินที่สร้างให้ดูเป็นงานหินแบบของเก่า

การฝึกสถาปัตยกรรมวิจิตรศิลป์โดยทั่วไปเน้นตัวอย่างจากสถาปัตยกรรมโรมันระหว่างสมัยจักรพรรดิออกัสตัสจนถึงจักรพรรดิเซเวรัน, สถาปัตยกรรมฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลี และ สถาปัตยกรรมบาโรกแบบฝรั่งเศสและอิตาลีโดยเฉพาะ แต่การฝึกก็อาจจะประยุกต์ไปใช้กับตัวอย่างของลักษณะสถาปัตยกรรมแบบอื่นเช่นด้านหน้าของคฤหาสต์หรือวังของคริสต์ศตวรรษที่ 15 ของฟลอเรนซ์ หรือ สถาปัตยกรรมกอธิคตอนปลายของฝรั่งเศส แต่สถาปนิกอเมริกันของสมัยสถาปัตยกรรมวิจิตรศิลป์มักจะหันกลับไปใช้สถาปัตยกรรมกรีกเป็นแบบอย่าง ซึ่งมีพื้นฐานที่เกี่ยวพันกับประวัติของการศิลปฟื้นฟูกรีกของอเมริกาของต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19

สถาปัตยกรรมวิจิตรศิลป์เป็นสถาปัตยกรรมที่ใช้การตกแต่งด้วยประติมากรรมตามแนวเส้นที่เป็นอนุรักษนิยมของสมัยใหม่ โดยใช้การตกแต่งแบบบาโรกของฝรั่งเศสและอิตาลีและสูตรของการตกแต่งแบบโรโคโคผสมกับอิมเพรสชันนิสม์และสัจนิยม ด้านหน้าของสิ่งก่อสร้างในภาพประกอบเทพีไดแอนนาเกาะบัวที่นั่งอยู่อย่างธรรมชาติซึ่งเป็นลักษณะที่แท้ของสถาปัตยกรรมวิจิตรศิลป์

สถาปัตยกรรมวิจิตรศิลป์บางแนวก็หันไปทางแมนเนอริสม์ การฝึกก็จะหนักไปในทางการใช้ agrafes ที่เชื่อมระหว่ารายละเอียดของสถาปัตยกรรมแบบหนึ่งกับอีกแบบหนึ่ง, การตีความหมายของรูปทรงซึ่งเป็นลักษณะของบาโรก, และการใช้ปรัชญา อัตวัจนสถาปัตย์ (architecture parlante หรือ speaking architecture) หรือ speaking architecture ซึ่งเป็นความคิดที่ว่าสิ่งก่อสร้างสามารถอธิบายการใช้สอยของตนเอง หรือ ความเป็นสถาปัตยกรรมของตัวเองแก่ผู้เห็นได้

การฝึกสถาปัตยกรรมวิจิตรศิลป์เน้นการเขียนงานร่างแบบความคิดอย่างรวดเร็ว, ภาพวาดลายเส้นแบบทัศนมิติที่คุณภาพสูง, เน้นรายละเอียดของรายละเอียด (Brief), และรายละเอียดของความรู้ของสิ่งก่อสร้าง ส่วนที่ตั้งก็จะเน้นการสร้างในบริบทของความเกี่ยวข้องของสิ่งก่อกับสังคมรอบด้านและในตัวเมือง[4]