ในวันที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2542 เจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์ได้ย้ายตัวสมัยจากทัณฑสถานหญิงกลางกรุงเทพมหานคร ไปยังเรือนจำกลางบางขวาง เมื่อเวลา 16.10 น. ซึ่งในวันเดียวกันเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์ของเรือนจำกลางบางขวางได้เบิกตัวสิบเอกประยุทธ ผลพันธ์ในความผิดฐาฆาตกรรมแพทย์ประจำโรงพยาบาลรวมแพทย์ที่จังหวัดพัทลุง เมื่อปี พ.ศ. 2537[8] และตะปอยโฮ ชาวกะเหรี่ยงผู้ก่อเหตุฆาตกรรมอดีตภรรยาและลูกของเธอ 2 คน ที่อำเภอสีคิ้ว เมื่อปี พ.ศ. 2539[9] จากแดนที่ 1 มายังหมวดผู้ช่วยเหลือ เมื่อสมัยนั่งลงบนเก้าอี้ในหมวดผู้ช่วยเหลือ สมัยก็ทราบว่าจะถูกประหารชีวิต ทำให้เธอร้องไห้ออกมา ประยุทธซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างจึพูดปลอบใจว่า"อย่าร้องไห้ไปเลยครับ พวกผม 2 คนก็กำลังจะถูกประหารชีวิตเหมือนกัน พวกเราทำความผิดไว้ ผลกรรมก็ต้องตามมาเป็นเรื่องธรรมดา" ซึ่งประยุทธได้ถามสมัยว่ากระทำความผิดอะไรซึ่งเธอตอบว่าคดีผงขาว ซึ่งเธอไม่รู้ตัวว่าจะถูกนำตัวมาประหารชีวิต สมัยได้ขอพี่เลี้ยงเพื่อคุยโทรศัพท์กับลูกสาว แต่คำขอก็ถูกปฏิเสธเนื่องจากผิดกฎระเบียบของเรือนจำ หลังจากพิมพ์ลายนิ้วมือและอ่านคำสั่งยกฎีกา สมัยได้ทำพินัยกรรมและจดหมายโดยมีใจความว่า"ขอให้ลูกๆทุกคนอย่าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดอีก ขอให้ดูแม่เป็นตัวอย่าง เงินทองที่ค้าขายยาเสพติดมาได้นั้น ไม่คุ้มค่ากับการที่ต้องมาวิ่งเต้นสู้คดี สุดท้ายชีวิตก็ต้องมาสูญสิ้นไปอีก" หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ได้นำอาหารมื้อสุดท้ายมา แต่นักโทษทั้งสามไม่มีใครรับประทานอาหารมื้อสุดท้าย สมัยได้ขอเหล้า เพื่อให้จิตใจมีความกล้าเพิ่มขึ้น แต่ก็ถูกปฏิเสธเนื่องจากกฎระเบียบของเรือนจำ จึงขอกาแฟแทน หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่พี่เลี้ยงได้นำตัวของทั้งสามคนไปฟังเทศน์ ก่อนจะนำมาประหารชีวิตก่อนเป็นคนแรก หลังจากนำตัวของสมัยมัดกับหลักประหาร เจ้าหน้าที่พี่เลี้ยงได้กระซิบบอกลาและให้ท่องพุทโธไว้ สมัยจึงท่องพุทโธออกมาเสียงดัง ทำให้เจ้าหน้าที้พี่เลี้ยงกระซิบบอกสมัยให้ท่องพุทโธในใจ สมัยจึงตอบกลับว่าจะให้ท่องในใจใช่ไหม ได้ตกลง[10]สมัยถูกประหารชีวิตเมื่อเวลา 17.45 น. โดยเพชรฆาต เชาวเรศน์ จารุบุณย์ ใช้กระสุนจำนวน 7 นัด สำหรับสมัย[11] หลังจากนั้นจึงนำตัวประยุทธ์และตะปอยโฮมาประหารชีวิตพร้อมกัน โดยประยุทธและตะปอยโฮ ถูกประหารชีวิตเมื่อเวลา 18.10 น.[12] โดยสมัยนับเป็นนักโทษประหารหญิงคนล่าสุดที่ถูกประเทศไทยประหารชีวิตและเป็นผู้ต้องโทษประหารชีวิตคนที่ 294 ของประเทศไทยด้วยการยิงเป้า[13][14][15][16][17]

เชาวเรศน์ จารุบุณย์ได้กล่าวถึงการประหารชีวิตสมัยว่า "เจ้าหน้าที่หลายๆคนสงสารสมัย และบางคนถึงกับขอถอนตัว"[18]