หลังจากกาฬโรคระบาดในยุโรปและความเสื่อมโทรมทางด้านการเกษตรกรรมของปลายคริสต์ศตวรรษที่ 14 การขยายตัวของประชาชนก็เพิ่มมากขึ้น การขยายตัวของการส่งออกของผลิตภัณฑ์ขนแกะไปยังยุโรปทำให้เพิ่มฐานะทางเศรษฐกิจ ในปี ค.ศ. 1496 พระเจ้าเฮนรีที่ 7 ทรงประสบความสำเร็จในการตกลงในสนธิสัญญาอินเตอร์เคอร์ซัสแม็กนัส (Intercursus Magnus) ซึ่งเป็นสนธิสัญญาทางการค้ากับประเทศในยุโรปที่อังกฤษเป็นฝ่ายได้เปรียบ[1]

ค่าจ้างแรงงานที่สูงและที่ดินที่มีมากมายในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 14 และต้นคริสต์ศตวรรษที่ 15 ก็มาแทนที่ด้วยค่าจ้างแรงงานที่ถูกลงและความขาดแคลนที่ดิน ภาวะเงินเฟ้อซึ่งอาจจะมีสาเหตุมาจากทองที่หลั่งไหลเข้ามาจากอเมริกาและการขยายตัวของจำนวนประชากรเป็นบ่อเกิดของความไม่สงบในสังคมซึ่งมาจากช่องว่างระหว่างผู้มีฐานะดีและคนยากจนที่ขยายตัวมากขึ้น[2] สมัยนี้เป็นสมัยของการเปลี่ยนแปลงของประชากรที่อาศัยอยู่ในชนบทที่มีเจ้านายเป็นขุนนางที่เริ่มจะลดจำนวนน้อยลงตามลำดับ