สมัยไมโอซีน (
อังกฤษ: Miocene) เป็น
สมัยแรกของ
ยุคนีโอจีนใน
ธรณีกาลระหว่าง 23.03 ถึง 5.333
ล้านปีก่อนถึงปัจจุบัน เป็นสมัยที่ต่อมาจาก
สมัยโอลิโกซีน และตามด้วย
สมัยไพลโอซีน ชาร์ลส์ ไลแอลได้นำจากคำภาษากรีก คำว่า μείων (meiōn, “น้อย”) และคำว่า καινός (kainos, “ใหม่”)
[1] มาตั้งชื่อให้กับสมัยนี้ สาเหตุที่ใช้คำว่า "น้อย" เพราะว่ามีสัตว์ทะเล
ไม่มีกระดูกสันหลังสมัยใหม่น้อยกว่าสมัยไพลโอซีนราว 18%ขณะที่เวลาได้เคลื่อนผ่าน จาก
สมัยโอลิโกซีนมาถึงไมโอซีน และผ่านไปยัง
สมัยไพลโอซีนอากาศค่อย ๆ เย็นลงซึ่งเป็นผลมาจาก
ยุคน้ำแข็ง การแบ่งยุคสามยุคนี้ออกจากกันนั้นไม่ได้ใช้เหตุการณ์ระดับโลกในการแบ่งแต่ใช้ระดับอุณหภูมิในการแบ่งโดย
สมัยโอลิโกซีนอุ่นกว่าไมโอซีนและไมโอซีนอุ่นกว่า
สมัยไพลโอซีนเอปได้เกิดและมีความหลากหลายขึ้นในยุดนี้จากนั้นก็เริ่มแพร่พันธุ์ไปทั่วพื้นที่
โลกเก่า ในช่วงท้ายของ
สมัยนี้
บรรพบุรุษของมนุษย์ได้เริ่มแยกตัวออกจากบรรพบุรุษของ
ลิงชิมแปนซี (ช่วงประมาณ 7.5 ถึง 5.6 ล้านปีก่อน) สมัยนี้มีลักษณะเหมือนสมัยโอลิโกซีนคือทุ่งหญ้าขนายตัวขึ้นและป่าไม้ลดน้อยลง ทะเลในสมัยนี้ป่าสาหร่ายเริ่มปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรกและกลายเป็นระบบนิเวศที่สำคัญมากที่สุดแบบหนึ่งของโลก
[2]พืชและสัตว์ยุคนี้มีวิวัฒนาการแบบใหม่มากขึ้น สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและนกสามารถพบได้มาก สาหร่ายทะเล
วาฬและ
สัตว์ตีนครีบเริ่มแพร่พันธุ์ไปทั่วยุคนี้มีเป็นยุคที่มีความน่าสนใจเกี่ยวกับ
ธรณีวิทยาและ
ภูมิอากาศบรรพกาลวิทยาเป็นอย่างมากเนื่องจากยุคนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญของการเกิด
เทือกเขาหิมาลัยซึ่งส่งผลกระทบต่อรูปแบบของ
มรสุมในเอเชียซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับการขยายตัวของธารน้ำแข็งในซีกโลกเหนือ
[3]