มีหลักฐานสนับสนุนทฤษฎีนี้โดยประการต่าง ๆ รวมทั้ง

• ในการทดลองเกี่ยวกับการแปลสิ่งเร้าผิดว่าควบคุมได้ ผู้ร่วมการทดลองจะทำการกดปุ่มไฟ โดยมีไฟเปิดปิดที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับปุ่มกด เมื่อมีการให้ผู้ร่วมการทดลองกดปุ่ม และให้คะแนนว่าตนเองสามารถควบคุมการเปิดปิดของไฟได้เท่าไร ผู้มีภาวะซึมเศร้าให้คะแนนที่ถูกต้องมากกว่ากลุ่มควบคุมที่ไม่มีภาวะซึมเศร้า[8]
• ส่วนอีกงานทดลองหนึ่ง ที่ให้ผู้ร่วมการทดลองทำงานอย่างหนึ่ง แล้วให้คะแนนผลงานของตนโดยไม่ได้รับความคิดเห็นอะไรจากผู้ทำการทดลอง ผู้มีภาวะซึมเศร้าให้คะแนนแก่ตนเองเหมาะสมกับผลงานดีกว่าผู้ไม่มี[9][10][11][12]
• ส่วนในอีกการทดลองหนึ่งที่ผู้ร่วมการทดลองทำงานหลายอย่างเป็นชุด โดยที่ผู้ทำการทดลองมีการให้ความคิดเห็นเกี่ยวกับผลงานเมื่อเสร็จงานแต่ละอย่าง และผู้ร่วมการทดลองจะให้คะแนนตนเองโดยองค์รวมเมื่องานทั้งหมดเสร็จแล้ว ผู้มีภาวะซึมเศร้าก็ยังให้คะแนนตนเองได้แม่นยำถูกต้องกว่าผู้ไม่มีภาวะซึมเศร้า[13][14][15][16][17][18]
• เมื่อมีการให้คะแนนตนเองทันทีหลังจากทำงานอย่างหนึ่งเสร็จ หรือว่า รอสักพักหนึ่งแล้วค่อยให้คะแนน ผู้มีภาวะซึมเศร้าก็ยังให้คะแนนตนเองถูกต้องแม่นยำในทั้งสองกรณีมากกว่าผู้ไม่มี[19]

โดยที่สุดแม้ในการทดลองที่เช็คการทำงานของสมองโดย fMRIคนไข้ภาวะซึมเศร้าก็แจ้งความที่ตนเป็นเหตุก่อให้เกิดเหตุการณ์ทางสังคมทั้งที่เป็นเชิงลบและเชิงบวกได้แม่นยำกว่าคนปกติที่ไม่มีภาวะซึมเศร้าผู้มักจะมีความเอนเอียงเชิงบวก[20] ความแตกต่างของการทำงานในสมองนั้นเห็นที่

• เครือข่ายสมองกลีบหน้า-กลีบขมับ มีระดับการทำงานที่สูงกว่าในสองกรณี คือ
  • ในผู้ที่ไม่มีภาวะซึมเศร้า เมื่อบอกเหตุ (ที่ก่อเหตุการณ์) โดยที่ไม่ได้เข้าข้างตนเอง
  • ในผู้มีภาวะซึมเศร้า เมื่อบอกเหตุ แม้ที่เข้าข้างตนเอง
• การทำงานเชื่อมต่อกันระหว่าง dorsomedial prefrontal cortex seed region และระบบลิมบิก ที่ลดลง เมื่อคนไข้ภาวะซึมเศร้าบอกเหตุเข้าข้างตนเอง