สัมประสิทธิ์การลดทอน (attenuation coefficient) หรือ สัมประสิทธิ์การดูดกลืน (absorption coefficient) เป็นค่าคงที่ซึ่งบ่งชี้ว่าตัวกลางชนิดหนึ่ง ๆ ดูดซับแสงได้มากน้อยเพียงใดเมื่อมีแสงผ่านเข้ามา ตามกฎของลัมแบร์ท–แบร์แล้ว ค่าความดูดกลืน ซึ่งหมายถึงค่าลอการิทึมของอัตราส่วนของความเข้มของแสงที่ผ่านตัวกลางเป็นระยะทางหนึ่งต่อความเข้มของแสงที่ตกกระทบ จะมีความสัมพันธ์เป็นสัดส่วนกับระยะทางที่ผ่าน และค่าสัมประสิทธิ์สัดส่วนนั้นก็คือสิ่งทีเรียกว่าค่าสัมประสิทธิ์การดูดกลืนเวลาเขียนในสมการ สัญลักษณ์ α {\displaystyle \alpha } มักถูกใช้เมื่อเขียนในรูปของ ลอการิทึมธรรมชาติ และ β {\displaystyle \beta } มักถูกใช้เมื่อเขียนในรูปของลอการิทึมฐานสิบ นอกจากนี้แล้ว เมื่อสังเกตการดูดกลืนของสารละลาย จะใช้ค่าสัมประสิทธิ์การดูดกลืนโมลาร์ ϵ {\displaystyle \epsilon } ซึ่งเป็นค่า α {\displaystyle \alpha } หรือ β {\displaystyle \beta } ที่ผ่านการทำให้เป็นมาตรฐานด้วยความเข้มข้นโมลาร์หน่วยของสารละลายแนวคิดในทำนองเดียวกันยังใช้กับเรื่องคลื่นเสียง เรียกว่า ค่าสัมประสิทธิ์การดูดกลืนเสียง (sound absorption coefficient)[1]