สิทธิพลเมือง (Civil Rights) หมายถึง การที่
พลเมืองของ
รัฐ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรัฐสมัยใหม่สามารถคนในสังคมไทยกระทำได้ภายใต้กรอบของกฎหมายบ้านเมืองของ
สังคมนั้น ๆ ด้วยเหตุนี้ สิทธิพลเมืองจึงซ้อนทับอยู่กับ
สิทธิทางการเมือง (political rights) เนื่องจากใน
สังคม และการเมืองการปกครองสมัยใหม่นั้น
เสรีภาพจัดได้ว่าเป็นคุณธรรมรากฐานประการหนึ่งที่ระบบการเมือง และระบบกฎหมายจะต้องธำรงรักษาไว้ ทว่าหาก
พลเมืองทุกคนมี
เสรีภาพอย่างไม่จำกัดแล้วไซร้ การใช้
เสรีภาพของ
พลเมืองคนหนึ่ง ๆ ก็อาจนำมาซึ่งการละเมิดการมี
เสรีภาพของ
พลเมืองคนอื่น ๆ ใน
รัฐได้เช่นกัน ดังนั้น
เสรีภาพของ
พลเมืองจึงต้องอยู่ภายใต้กรอบของ
กฎหมายที่
รัฐกำหนดว่า สิ่งใดที่
พลเมืองไม่อาจกระทำเพราะจะเป็นการละเมิดเสรีภาพของผู้อื่น หรือ สิ่งใดที่
พลเมืองสามารถกระทำได้อย่างอิสระโดยปราศจากการควบคุมของ
รัฐ เป็นที่มาของการเกิดสิ่งซึ่งเรียกว่า
สิทธิทางการเมือง หรือ สิทธิพลเมือง (Kurian, 2011: 235)
[1] ซึ่งในแง่นี้สิทธิพลเมืองจะมีความหมายและขอบเขตแคบกว่า
สิทธิมนุษยชน (Human Rights) เพราะสิทธิพลเมืองจะเป็นสิทธิที่พลเมืองทุกๆ คนมีในฐานะ
พลเมืองของ
รัฐ ซึ่งอาจแตกต่างกันไปตามความคุ้มครองโดยกฎหมายของรัฐที่ตนเป็นพลเมืองอยู่ แต่
สิทธิมนุษยชนนั้นเป็นสิทธิสากลที่มนุษย์ทุกผู้คนบนโลกนี้ พึงมีเหมือน ๆ กันไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ใด หรือ เป็น
พลเมืองของ
รัฐใดก็ตาม
สิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง หรือ
สิทธิทางแพ่งและสิทธิทางการเมือง คือ
ความคุ้มครองและ
สิทธิประโยชน์ที่มอบให้
พลเมืองทุกคนตามกฎหมายสิทธิพลเมืองนั้นเป็นสิทธิที่แยกออกจาก "
สิทธิมนุษยชน" และ "
สิทธิธรรมชาติ"กล่าวคือสิทธิพลเมืองเป็นสิทธิที่มอบให้โดยชาติและมีอยู่ภายในเขตแดนนั้นในขณะที่สิทธิธรรมชาติหรือสิทธิมนุษยชนนั้น เป็นสิทธิที่นักวิชาการจำนวนมากอ้างว่าปัจเจกบุคคลมีอยู่แต่กำเนิดโดยธรรมชาติ