บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา สิทธิในอาหาร (อังกฤษ: Right to food) คือ สิทธิมนุษยชนที่คุ้มครองสิทธิของผู้คนในการรับประทานอาหารของตนเองอย่างมีศักดิ์ศรี หมายความว่ามีอาหารเพียงพอ ผู้คนมีช่องทางในการเข้าถึง และเพียงพอต่อความต้องการด้านอาหารของแต่ละบุคคล สิทธิในการรับประทานอาหารจะปกป้องสิทธิของมนุษย์ทุกคนที่จะเป็นอิสระจาก ความหิว ความไม่มั่นคงทางอาหาร และภาวะทุพโภชนาการ[4] สิทธิในการรับประทานอาหารไม่ได้หมายความว่ารัฐบาลมีหน้าที่ต้องแจกอาหารฟรีให้กับทุกคนที่ต้องการหรือมีสิทธิได้รับอาหาร อย่างไรก็ตาม หากผู้คนถูกกีดกันไม่ให้เข้าถึงอาหารด้วยเหตุผลที่อยู่เหนือการควบคุม ตัวอย่างเช่น เนื่องจากพวกเขาถูกกักขังในยามสงคราม หรือหลังภัยธรรมชาติ สิทธิจึงกำหนดให้รัฐบาลต้องจัดหาอาหารโดยตรง[5]สิทธิในอาหารมาจากกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม[5] ซึ่งมี 170 รัฐภาคี ณ เดือนเมษายน ค.ศ. 2020[2] ค่อย ๆ ตระหนักถึงสิทธิที่จะได้รับอาหารที่เพียงพอทั้งในระดับประเทศและระดับสากล[6][4] สิทธิในอาหารสามารถใช้ได้ในทั้งหมด 106 ประเทศ ทั้งผ่านการกำหนดตามรัฐธรรมนูญในรูปแบบต่าง ๆ หรือผ่านการบังคับใช้โดยตรงโดยกฎหมายของสนธิสัญญาระหว่างประเทศต่าง ๆ ที่สิทธิในอาหารได้รับการคุ้มครอง[7]ในการประชุมสุดยอดอาหารโลกในปี ค.ศ. 1996 รัฐบาลได้ยืนยันสิทธิในอาหารและมุ่งมั่นที่จะลดจำนวนผู้หิวโหยและการขาดสารอาหารลงครึ่งหนึ่งจาก 840 ล้านคนเป็น 420 ล้านคนภายในปี ค.ศ. 2015 อย่างไรก็ตาม จำนวนดังกล่าวได้เพิ่มขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ซึ่งทำสถิติน่าอับอายในปี ค.ศ. 2009 ผู้คนกว่า 1 พันล้านคนทั่วโลกขาดสารอาหาร[4] นอกจากนี้ จำนวนผู้ที่ทุกข์ทรมานจากความหิวที่ซ่อนอยู่ – การขาดสารอาหารรองที่อาจก่อให้เกิดการเจริญเติบโตทางร่างกายและสติปัญญาที่แคระแกรนในเด็ก – มีจำนวนมากกว่า 2 พันล้านคนทั่วโลก[8]แม้ว่าภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศจำเป็นต้องเคารพ ปกป้อง และปฏิบัติตามสิทธิในอาหาร แต่ปัญหาในทางปฏิบัติในการบรรลุสิทธิมนุษยชนนี้แสดงให้เห็นได้จากความไม่มั่นคงด้านอาหารที่มีอยู่ทั่วโลก และการดำเนินคดีต่อเนื่องในประเทศต่าง ๆ เช่น อินเดีย[9][10] ในทวีปที่มีปัญหาด้านอาหารมากที่สุด ได้แก่ แอฟริกา เอเชีย และอเมริกาใต้ ไม่เพียงแต่จะขาดแคลนอาหารและขาดโครงสร้างพื้นฐานเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการแจกจ่ายที่ไม่เหมาะสมและการเข้าถึงอาหารไม่เพียงพอ[11]การวัดสิทธิในอาหารของประเทศต่าง ๆ ทั่วโลก จะพิจารณาจากระดับรายได้ของพวกเขา[12] [13]