กติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม ได้รับรู้ถึง "สิทธิในมาตรฐานการครองชีพที่เพียงพอ รวมทั้งอาหารที่เพียงพอ ตลอดจน "สิทธิขั้นพื้นฐานที่จะปราศจากความหิวโหย" ความสัมพันธ์ระหว่างแนวคิดทั้งสองมีความแตกต่างกัน ตัวอย่างเช่น "เสรีภาพจากความหิวโหย" (ซึ่งความคิดเห็นทั่วไปที่ 12 กำหนดว่าเร่งด่วนและทันที)[14]) อาจวัดได้จากจำนวนผู้ที่ทุกข์ทรมานจากภาวะทุพโภชนาการและการตายจากภาวะอดอยากอย่างรุนแรงที่สุด ขณะที่ "สิทธิที่จะได้รับอาหารที่เพียงพอ" เป็นมาตรฐานที่สูงกว่ามาก ซึ่งรวมถึงการขาดสารอาหาร คุณภาพที่เกี่ยวข้องกับอาหารอย่างครบถ้วน ซึ่งรวมถึงความปลอดภัย ความหลากหลาย และศักดิ์ศรี โดยสรุปองค์ประกอบทั้งหมดที่จำเป็นต่อขีวิตเพื่อให้มีความกระตือรือร้นและมีสุขภาพดี

จากคำจำกัดความข้างต้นผู้รายงานพิเศษว่าด้วยสิทธิในอาหาร ในปี ค.ศ. 2002 ได้ให้คำจำกัดความไว้ดังนี้:[15]

สิทธิในการเข้าถึงอย่างสม่ำเสมอ ถาวร และไม่จำกัด ไม่ว่าโดยตรงหรือโดยการซื้อทางการเงิน ซึ่งต้องเพียงพอทั้งในเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ สอดคล้องกับประเพณีวัฒนธรรมของประชาชนที่ผู้บริโภคเป็น และเพื่อให้มั่นใจว่าร่างกายและจิตใจ ชีวิตส่วนตัวและส่วนรวมได้ถูกเติมเต็มให้มีเกียรติและปราศจากความกลัว

คำจำกัดความนี้มีองค์ประกอบเชิงบรรทัดฐานทั้งหมดที่อธิบายไว้โดยละเอียดในความคิดเห็นทั่วไปที่ 12 ของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม:[16][note 1]

สิทธิในการได้รับอาหารที่เพียงพอจะเกิดขึ้นเมื่อชาย หญิง และเด็กทุกคน คนเดียวหรือในชุมชนกับผู้อื่น มีอาหารหรือมีวิธีการทางร่างกายและเศรษฐกิจที่เพียงพอสำหรับการจัดหาอาหาร

ขอบเขต

Jean Ziegler อดีตผู้รายงานพิเศษด้านสิทธิในอาหารได้กำหนดขอบเขตของสิทธิไว้สามประการ ได้แก่[4][14]

• ความพร้อม หมายถึง ความเป็นไปได้ในการจัดหาอาหารด้วยตนเองโดยตรงจากที่ดินที่ผลิต หรือทรัพยากรธรรมชาติอื่น ๆ หรือสำหรับระบบการจำหน่าย การแปรรูป และระบบการตลาดที่ทำงานได้ดี ซึ่งสามารถเคลื่อนย้ายอาหารจากแหล่งผลิตไปยังที่ที่ต้องการได้ตามความต้องการ

• การเข้าถึงได้ หมายถึง การต้องรับประกันการเข้าถึงอาหารทั้งทางเศรษฐกิจและทางกายภาพ ด้านหนึ่ง การเข้าถึงทางเศรษฐกิจหมายความว่าอาหารควรมีราคาไม่แพงสำหรับการรับประทานอาหารที่เพียงพอโดยไม่กระทบต่อความต้องการพื้นฐานอื่น ๆ ในทางกลับกัน ผู้ที่มีความเปราะบางทางร่างกาย เช่น ผู้ป่วย เด็ก ผู้พิการ หรือผู้สูงอายุ สามารถได้รับอาหารได้เช่นกัน

• ความเพียงพอ หมายถึง อาหารต้องเป็นไปตามความต้องการอาหารของแต่ละคน เช่น อายุ สภาพความเป็นอยู่ สุขภาพ อาชีพ เพศ วัฒนธรรม และศาสนา เป็นต้น อาหารต้องมีความปลอดภัยและมาตรการป้องกันที่เพียงพอทั้งโดยภาครัฐและเอกชน เพื่อป้องกันการปนเปื้อนของอาหารผ่านการเจือปน และ/หรือผ่านสุขอนามัยสิ่งแวดล้อมที่ไม่ดีหรือการจัดการที่ไม่เหมาะสมในแต่ละขั้นตอนตลอดห่วงโซ่อาหาร และต้องระมัดระวังในการระบุและหลีกเลี่ยงหรือทำลายสารพิษที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ

นอกจากนี้ การเลือกปฏิบัติใด ๆ ในการเข้าถึงอาหาร ตลอดจนวิธีการและสิทธิในการจัดหาอาหาร ด้วยเหตุผลทางเชื้อชาติ สีผิว เพศ ภาษา อายุ ศาสนา ความคิดเห็นทางการเมืองหรืออื่น ๆ รวมทั้ง แหล่งกำเนิดระดับชาติหรือทางสังคม ทรัพย์สิน การเกิดหรือ สถานะอื่นถือเป็นการละเมิดสิทธิในอาหาร

มาตรฐานอาหารที่ตกลงกันไว้

ประชาคมระหว่างประเทศยังระบุมาตรฐานว่าด้วยเรื่องสิทธิในอาหารที่ตกลงกันโดยทั่วไป เช่น ในการประชุมอาหารโลก และกิจการระหว่างประเทศว่าด้วยความมั่นคงด้านอาหารโลก ในปี ค.ศ. 1974 กฎเกณฑ์มาตรฐานขั้นต่ำสำหรับการปฏิบัติต่อผู้ต้องขัง ในปี ค.ศ. 1977 ปฏิญญาว่าด้วยสิทธิในการพัฒนา ในปี ค.ศ. 1986 ปณิธานของคณะมนตรีเศรษฐกิจและสังคมแห่งสหประชาชาติ ในปี ค.ศ. 1987/90 ปฏิญญาริโอว่าด้วยสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา ในปี ค.ศ. 1992 และปฏิญญาอิสตันบูลว่าด้วยการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ ในปี ค.ศ. 1996[17]