Mr. De Schutter ผู้รายงานพิเศษด้านสิทธิในอาหาร ได้เรียกร้องให้มีการจัดตั้งกฎหมายว่าด้วยสิทธิในอาหาร เพื่อให้สามารถแปลเป็นยุทธศาสตร์และสถาบันระดับชาติได้ เพื่อปกป้องสิทธิผู้ใช้ที่ดิน โดยเฉพาะชนกลุ่มน้อย และกลุ่มเปราะบาง นอกจากนี้ เขายังแนะนำให้สนับสนุนเกษตรกรรายย่อย เมื่อเผชิญกับโครงการพัฒนาขนาดใหญ่ และหยุดความเสื่อมโทรมของดินและน้ำผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ไปสู่การปฏิบัติทางการเกษตร เขายังได้แนะนำการใช้กลยุทธ์เพื่อจัดการกับโรคอ้วนที่เพิ่มขึ้น[50]

มาตรา 11 ขององค์การสหประชาชาติว่าด้วยสิทธิในการบริโภคอาหารอย่างเพียงพอ ได้เสนอแนะกลไกการนำไปปฏิบัติหลายประการ[14] เนื้อหาได้ระบุวิธีการที่เหมาะสมที่สุดในการดำเนินการตามสิทธิในอาหารอย่างเพียงพอจะมีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญจากรัฐหนึ่งไปอีกรัฐหนึ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทุกรัฐต้องเลือกแนวทางของตนเอง แต่กติกาชัดเจนกำหนดให้แต่ละรัฐภาคีดำเนินการตามที่จำเป็นเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนปราศจากความหิวโหย และจะได้รับสิทธิที่จะได้รับอาหารอย่างเพียงพอโดยเร็วที่สุด

เนื้อหาเน้นว่าสิทธิในอาหารต้องปฏิบัติตามหลักการของความรับผิดชอบ ความโปร่งใส การมีส่วนร่วมของประชาชน การกระจายอำนาจ ความสามารถทางกฎหมาย และความเป็นอิสระของตุลาการ ในแง่ของกลยุทธ์เพื่อดำเนินการใช้สิทธิในอาหาร มาตรานี้ได้ระบุว่ารัฐควรแยกแยะและระบุปัญหาสำคัญในทุกด้านของระบบอาหาร รวมถึงการผลิตและการแปรรูปอาหาร การเก็บรักษาอาหาร การจำหน่ายปลีก การตลาดและการบริโภค กลยุทธ์การดำเนินการควรให้ความสนใจเป็นพิเศษกับความจำเป็นในการป้องกันการเลือกปฏิบัติในการเข้าถึงร้านอาหารและเครือข่ายการค้าปลีก หรือทรัพยากรสำหรับการปลูกอาหาร ในฐานะส่วนหนึ่งของภาระผูกพันในการปกป้องฐานทรัพยากรอาหารให้กับประชาชน รัฐควรทำตามขั้นตอนที่เหมาะสมเพื่อให้มั่นใจว่ากิจกรรมของภาคธุรกิจเอกชนและภาคประชาสังคมสอดคล้องกับสิทธิในอาหาร และเมื่อใดก็ตามที่รัฐเผชิญกับข้อจำกัดด้านทรัพยากรที่รุนแรง ไม่ว่าจะเกิดจากกระบวนการของการปรับตัวทางเศรษฐกิจ ภาวะเศรษฐกิจถดถอย สภาพภูมิอากาศหรือปัจจัยอื่น ๆ ควรดำเนินมาตรการเพื่อให้แน่ใจว่าสิทธิในการได้รับอาหารที่เพียงพอนั้นได้รับการเติมเต็มโดยเฉพาะในกลุ่มประชากรที่อ่อนแอ[14]

ความสัมพันธ์กับสิทธิอื่น ๆ

แนวคิดเรื่องการพึ่งพาอาศัยกันและการแบ่งแยกไม่ได้ของสิทธิมนุษยชนทั้งหมดเป็นหลักการพื้นฐานของ สหประชาชาติ สิ่งนี้ได้รับการยอมรับในปี 1993 ปฏิญญาเวียนนาและแผนปฏิบัติการ ซึ่งอ่านว่า "สิทธิมนุษยชนทั้งหมดเป็นสากล แบ่งแยกไม่ได้ และต้องพึ่งพาอาศัยกัน และสัมพันธ์กัน" สิทธิในอาหารถือว่ามีความเชื่อมโยงกับสิทธิมนุษยชนโดยเฉพาะดังต่อไปนี้ ได้แก่ สิทธิในการมีชีวิต, สิทธิในการดำรงชีวิต, สิทธิด้านสุขภาพ, สิทธิในทรัพย์สิน, เสรีภาพ ของการแสดงออก, เสรีภาพของข้อมูล, สิทธิในการศึกษา, เสรีภาพในการสมาคม และ สิทธิในการดื่มน้ำ[51] รวมถึง สิทธิ์ที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ ได้แก่ สิทธิในการทำงาน, สิทธิ์ในการประกันสังคม, สิทธิ์ในสวัสดิการสังคม,[52] และสิทธิในมาตรฐานการครองชีพที่เพียงพอ

ตัวอย่างเช่น ตามที่คณะกรรมการกำกับดูแลการดำเนินการตามกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรม "สิทธิในการดื่มน้ำ เป็นข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการทำให้เกิดสิทธิมนุษยชนอื่น ๆ" จำเป็นต้องมีน้ำเพียงพอเพื่อให้มีอาหารเพียงพอโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของเกษตรกรชาวนา จำเป็นต้องมีการเข้าถึงแหล่งน้ำที่ยั่งยืนเพื่อการเกษตรเพื่อให้ตระหนักถึงสิทธิในอาหาร[53] สิ่งนี้ใช้กับการเกษตรกรรมเพื่อยังชีพมากขึ้น