สิทธิในเชิงบวกและเชิงลบ

เป็นความแตกต่างตามประเพณีระหว่างสิทธิมนุษยชนสองประเภท โดยในแง่หนึ่งสิทธิเชิงลบหรือนามธรรมที่ได้รับการเคารพจากการไม่แทรกแซง ในทางกลับกัน สิทธิเชิงบวกหรือเป็นรูปธรรมที่ต้องใช้ทรัพยากรเพื่อการบรรลุผล อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันมีการโต้แย้งกันว่าจะเป็นไปได้หรือไม่ที่จะแยกแยะระหว่างสิทธิสองประเภทนี้อย่างชัดเจน[18]

สิทธิในอาหารสามารถแบ่งออกได้เป็น สิทธิเชิงลบในการได้มาซึ่งอาหารด้วยการกระทำของตนเอง และสิทธิเชิงบวกที่จะได้รับอาหารหากไม่สามารถเข้าถึงได้ สิทธิในอาหารเชิงลบได้รับการยอมรับตั้งแต่ในปี ค.ศ. 1215 ซึ่งมหากฎบัตรของอังกฤษระบุว่า: "ไม่มีใครจะถูกปรับเท่าที่พวกเขาถูกลิดรอนค่าครองชีพ"[18]

พัฒนาการระหว่างประเทศตั้งแต่ปี ค.ศ. 1941 เป็นต้นไป

ส่วนนี้ให้ภาพรวมของการพัฒนาระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับการจัดตั้งและการดำเนินการตามสิทธิในอาหารตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 20 เป็นต้นไป[19]

• 1941 – ในสุนทรพจน์โฟร์ฟรีดอม ของแฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์ ได้รวมสิทธิในอาหารไว้เป็นหนึ่งในเสรีภาพ:[20]

  "อิสระจากความต้องการ"

  ต่อมาเสรีภาพนี้ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกฎบัตรสหประชาชาติ ปี 1945 (มาตรา 1(3))[20]
• 1948 – ปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ตระหนักถึงสิทธิในอาหารซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสิทธิในมาตรฐานการครองชีพที่เพียงพอ:

  "ทุกคนมีสิทธิที่จะมีมาตรฐานการครองชีพที่เพียงพอสำหรับสุขภาพและความเป็นอยู่ที่ดีของตนเองและครอบครัว รวมทั้งอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย และการรักษาพยาบาล และบริการทางสังคมที่จำเป็น และสิทธิในหลักประกันกรณีว่างงาน เจ็บป่วย ทุพพลภาพ เป็นม่าย ชราภาพ หรือขาดทรัพยากรการดำรงชีพอื่น ๆ ในสถานการณ์ที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา" (มาตรา 25)

• 1966 – กติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม ได้ย้ำปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชนโดยคำนึงถึงสิทธิในมาตรฐานการครองชีพที่เพียงพอ และนอกจากนี้ ยังให้การยอมรับเป็นพิเศษถึงสิทธิที่จะปราศจากความหิวโหย ซึ่งพันธสัญญาระบุว่ารัฐภาคียอมรับ

  "สิทธิของทุกคนในมาตรฐานการครองชีพที่เพียงพอสำหรับตนเองและครอบครัว รวมทั้งอาหารอย่างเพียงพอ” (มาตรา 11.1) และ “สิทธิพื้นฐานของทุกคนที่จะปราศจากความหิวโหย" (มาตรา 11.2)

  • 1976 – มีผลบังคับใช้ของพันธสัญญา
  • 1987 – การจัดตั้งคณะกรรมาธิการว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจสังคมและวัฒนธรรม ดูแลการปฏิบัติตามพันธสัญญา และเริ่มต้นการตีความกฎหมายเพิ่มเติมของพันธสัญญา
  • 1999 – คณะกรรมการรับรองความคิดเห็นทั่วไปที่ 12 'สิทธิในการรับประทานอาหารที่เพียงพอ', อธิบาภาระผูกพันต่าง ๆ ของรัฐที่ได้รับจากกติกาว่าด้วยสิทธิในอาหาร[14]
  • 2009 – การยอมรับในพิธีสารเลือกรับของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม ทำให้สิทธิในอาหารมีความชอบธรรมในระดับสากล
• 1974 – การยอมรับในปฏิญญาสากลว่าด้วยการกำจัดความหิวโหยและภาวะทุพโภชนาการในการประชุมอาหารโลก[21]
• 1988 – การยอมรับสิทธิในอาหารในพิธีสารเพิ่มเติมของอนุสัญญาอเมริกันว่าด้วยสิทธิมนุษยชนในด้านสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม ("พิธีสารของซานซัลวาดอร์")
• 1996 – องค์การอาหารและการเกษตร (FAO) จัดงานการประชุมสุดยอดอาหารโลก ในปี 1997 ที่กรุงโรม ส่งผลให้เกิดปฏิญญากรุงโรมว่าด้วยความมั่นคงด้านอาหารโลก[21]
  • 2004 – FAO นำ สิทธิในหลักเกณฑ์ด้านอาหาร เสนอแนวทางแก่รัฐเกี่ยวกับวิธีการปฏิบัติตามภาระผูกพันด้านสิทธิในอาหาร การร่างแนวทางดังกล่าวเริ่มต้นขึ้นจากผลการประชุม การประชุมสุดยอดอาหารโลก ในปี 2002[5]
• 2000 – มีการจัดตั้งอาณัติของผู้รายงานพิเศษว่าด้วยสิทธิในอาหาร[22]
• 2000 – การนำเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษมาใช้ รวมถึงเป้าหมายที่ 1: เพื่อขจัดความยากจนและความหิวโหยที่รุนแรงให้หมดไปภายในปี 2015
• 2012 – อนุสัญญาว่าด้วยการให้ความช่วยเหลือด้านอาหารได้รับการรับรองจากข้อตกลงธัญพืชระหว่างประเทศ ทำให้เป็นสนธิสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยความช่วยเหลือด้านอาหารฉบับแรกมีผลผูกพันทางกฎหมาย

อมรรตยะ เสน ได้รับรางวัลโนเบลในปี 1998 ส่วนหนึ่งจากผลงานของเขาในการแสดงให้เห็นว่าความอดอยากและความอดอยากครั้งใหญ่ในยุคปัจจุบันไม่ได้เกิดจากการขาดอาหาร แต่มักเกิดจากปัญหาในเครือข่ายการจำหน่ายอาหารหรือจากนโยบายของรัฐบาล[23]