พระองค์ประสูติในตระกูลขุนนางตำแหน่งเตเมิงกุงแห่งอาณาจักรยะโฮร์-เรียวเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2375 ปู่ของพระองค์คือเตเมิงกุงอับดุลระห์มานซึ่งเป็นผู้ยินยอมให้อังกฤษเข้ามาตั้งศูนย์การค้าที่สิงคโปร์เมื่อ พ.ศ. 2361 และสนับสนุนให้เจ้าชายฮุสเซนขึ้นเป็นสุลต่านแห่งยะโฮร์-เรียว พระองค์ได้ตำแหน่งเตเมิงกุงแห่งยะโฮร์ใน พ.ศ. 2405 ซึ่งเป็นช่วงที่อังกฤษขยายอำนาจเข้ามาในคาบสมุทรมลายูอย่างจริงจัง พระองค์เปิดกว้างให้กับการค้ากับต่างชาติ และเดินทางไปต่างประเทศหลายครั้ง และได้เข้าเฝ้าสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียใน พ.ศ. 2409 พระองค์ได้พยายามที่จะปฏิรูประบบการปกครองและพัฒนาการทางด้านเศรษฐกิจ โดยจัดตั้งสภาที่ปรึกษา แบ่งหน่วยงานเป็นกระทรวง ทบวง กรม สนับสนุนการลงทุนของพ่อค้าชาวจีนและสามารถควบคุมไม่ให้เกิดความขัดแย้งระหว่างชาวมลายูกับชาวจีนที่จะเป็นข้ออ้างให้อังกฤษเข้ามาแทรกแซงได้ ต่อมา พระองค์ได้เป็นมหาราชาแห่งยะโฮร์และได้เป็นที่ปรึกษาของกลุ่มผู้ครองแคว้นชาวมลายูเชื้อสายมีนังกาเบาใน พ.ศ. 2421 แต่บทบาทของพระองค์ก็ถูกลดทอนลงหลังพ.ศ. 2423 เพราะอังกฤษตั้งเป็นรัฐเนอเกอรีเซิมบีลันขึ้นแทน

ใน พ.ศ. 2428 พระองค์ได้สถาปนาราชวงศ์สุลต่านแห่งยะโฮร์ขึ้นหลังจากที่สุลต่านอาลีแห่งอาณาจักรยะโฮร์-เรียวสิ้นพระชนม์ใน พ.ศ. 2420 โดยสถาปนาเมืองท่าในแคว้นยะโฮร์ขึ้นเป็นเมืองหลวงชื่อโจโฮร์บะฮ์รูแปลว่ายะโฮร์ใหม่ ต่อมา ใน พ.ศ. 2433 อังกฤษสามารถเข้ามาปกครองรัฐเปรัก เซอลาโงร์ เนอเกอรีเซิมบีลัน และปะหังได้ และพยายามบีบให้ยะโฮร์เข้ามาเป็นรัฐในอารักขาเช่นเดียวกับรัฐอื่น ๆ พระองค์ได้พยายามที่จะรักษาสถานภาพของยะโฮร์ และได้เดินทางไปยังลอนดอนใน พ.ศ. 2428 เพื่อทำสนธิสัญญารับประกันความเป็นอิสระของยะโฮร์และยอมรับว่าพระองค์เป็นสุลต่าน ทำให้การขยายตัวของอาณานิคมช่องแคบหยุดชะงักตลอดรัชสมัยของพระองค์

ในช่วงท้ายของพระชนม์ชีพ พระองค์พยายามวางรากฐานให้ยะโฮร์เป็นรัฐอิสระต่อไป โดยตั้งสภาที่ปรึกษาแห่งยะโฮร์ในกรุงลอนดอนโดยมีสมาชิกเป็นชาวอังกฤษที่สนับสนุนยะโฮร์ ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2438 ทรงประกาศใช้รัฐธรรมนูญแห่งยะโฮร์ ซึ่งกำหนดให้ยะโฮร์เป็นรัฐเอกราช มีศาสนาอิสลามเป็นศาสนาประจำชาติ ห้ามยกดินแดนของรัฐให้ชาติตะวันตก แต่พระองค์ก็เสด็จสวรรคตหลังประกาศใช้รัฐธรรมนูญได้เพียง 2 เดือน แต่ก็สามารถวางรากฐานให้ยะโฮร์รักษาอำนาจการบริหารภายในไว้ได้จนสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 2