อ้างอิง ของ หม่า

  1. ↑ colorq.org: Chinese West Asian Muslims
  2. ↑ Dru C. Gladney (1996). Muslim Chinese: ethnic nationalism in the People's Republic. Cambridge Massachusetts: Harvard Univ Asia Center. p. 375. ISBN 0-674-59497-5. สืบค้นเมื่อ 2011-04-09.
  3. ↑ BARRY RUBIN (2000). Guide to Islamist Movements. M.E. Sharpe. p. 79. ISBN 0-7656-1747-1. สืบค้นเมื่อ 2011-04-09.
  4. ↑ Leif O. Manger (1999). Muslim diversity: local Islam in global contexts. Routledge. p. 132. ISBN 0-7007-1104-X. สืบค้นเมื่อ 2011-04-09.
  5. ↑ Susan Debra Blum; Lionel M. Jensen (2002). China off center: mapping the margins of the middle kingdom. University of Hawaii Press. p. 121. ISBN 0-8248-2577-2. สืบค้นเมื่อ 2011-04-09.
  6. ↑ Association for Asian Studies. Ming Biographical History Project Committee, Luther Carrington Goodrich, Zhaoying Fang (1976). Dictionary of Ming biography, 1368-1644, Volume 2. Columbia University Press. p. 314. ISBN 0-231-03801-1. สืบค้นเมื่อ 2010-11-28.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  7. ↑ Peter C. Perdue (2005). China marches west: the Qing conquest of Central Eurasia. Harvard University Press. p. 64. ISBN 0-674-01684-X. สืบค้นเมื่อ 2011-04-17.