หวัง เจฺว๋อี มีนามเดิมว่า หวัง ซีเมิ่ง (อักษรจีน: 王希孟) เกิดที่เมืองชิงโจว มณฑลซานตง เมื่อปี ค.ศ. 1821 ตรงกับรัชสมัยจักรพรรดิเต้ากวงแห่งราชวงศ์ชิง เขาเกิดในครอบครัวที่ยากจน กำพร้าบิดามารดา จึงอยู่ในความอุปถัมภ์ของอาตั้งแต่ยังเล็ก หวังก็ตั้งใจเรียนและเรียนรู้ได้เร็ว ใฝ่ศึกษาทั้งลัทธิเต๋า ลัทธิขงจื๊อ และศาสนาพุทธ เมื่ออายุได้ 17 ปี หวังได้ฝากตัวเป็นศิษย์ของเหยา เฮ่อเทียน อาจารย์ในลัทธิเซียนเทียนเต้า[1] และได้รับนามทางเต๋าว่า เจฺว๋อี

หลังจากปฏิบัติบำเพ็ญกับอาจารย์พอสมควรแล้ว ในปี ค.ศ. 1877 หวัง เจฺว๋อีจึงเดินทางกลับเมืองชิงโจวแล้วก่อตั้งสำนักใหม่ขึ้นชื่อว่าสำนักตงเจิ้น[2] (อักษรจีน: 東震堂) โดยอ้างว่าได้รับอาณัติสวรรค์จากพระแม่องค์ธรรมแต่งตั้งให้เป็นธรรมาจารย์รุ่นที่ 15 และยกย่องเหยา เฮ่อเทียน อาจารย์ของตนเป็นธรรมาจารย์รุ่นที่ 14 โดยอ้างว่าสืบพงศาธรรมมาจากนิกายเซนและลัทธิเซียนเทียนเต้า

หวัง เจฺว๋อี ได้ปฏิรูปหลักธรรมและการปฏิบัติหลายอย่างของเซียนเทียนเต้า เช่น ยกเลิกการถือพรตแบบเต๋า เน้นคำสอนในคัมภีร์ต้าเสฺวของลัทธิขงจื๊อแทน ประกาศหลัก “ซันจี๋อีก้วน” (สามจักรวาลรวมเป็นหนึ่ง) และ “ม่อโฮ่วอีเจอ” (อันติมเอกภาพ) เป็นต้น[1] เมื่อสำนักของหวังเริ่มเป็นที่แพร่หลาย ทางการราชวงศ์ชิงจึงระแวงว่าสำนักนี้จะก่อกบฏ จึงดำเนินการปราบปรามสำนักนี้อย่างหนัก สมาชิกหลายคนถูกสังหารรวมทั้งบุตรชายของหวังเองด้วย[3] นับแต่นั้นมาหวังจึงต้องใช้ชีวิตหลบซ่อนจากทางการจนตลอดชีวิต และถึงแก่มรณกรรมในปี ค.ศ. 1884[4]